Akacjowy zapach irysów.

Człowiek się uczy przez całe życie...i dobrze.
Zawsze myślałam, że zapach irysów jest tak subtelny, że ledwie wyczuwalny.
A tymczasem...
W ubiegłym roku, późną jesienią wyrosło kilka irysków z nasion. Wiosną nie zakwitły, ale teraz zrobiły mi sierpniową niespodziankę, no bo gdzież irysy w sierpniu, chyba, że takie...wspomnienie słodkiego dzieciństwa:-) Smaki dzieciństwa zakorzeniają się mocno.

Wróćmy jednak do tych ogrodowych.
Akurat ta odmiana jest niezwykle subtelna, duże białe kwiaty z błękitnym żyłkowaniem, a na dodatek cudownie pachną, akacjami, ale jeszcze piękniej. Zatrzymuję się przy nich by wdychać tę woń, która wkrótce zniknie równie ulotna jak jej sprawcy.

No to chyba dziś w odcieniach bieli pozostanę, bo dzień przed Zielną dziękowaliśmy za 42 rocznicę ślubu, a tych co nie wiedzą poinformuję, że to dzień św. Maksymiliana, który właśnie 14 sierpnia 1941 roku dobrowolnie oddał życie za współwięźnia, ojca rodziny, umierając przez ponad dwa tygodnie śmiercią głodową.
W tym samym roku, w którym zawarliśmy związek małżeński, Jan Paweł II ogłosił franciszkańskiego męczennika, świętym. To też taki nasz rodzinny Święty...
A oto biel w ogrodzie jako wspomnienie jasnych chwil tych dobrych fragmentów życia...

Biały kolor potrafi rozjaśnić każdy mrok...

I w malarstwie też dziś odcienie bieli...

A sierpień gna w zawrotnym tempie...

SIERPIEŃ

Otula nas lato sierpniowym upałem
i zioła rozrzuca po polach i drogach
wędruje z ptakami po błękitnych szlakach
na ścierniskach zostawia ślady stóp swoich
brzęczy owadami w korowodach sierpnia
i pisze listy z dalekich wakacji

nasze lato kolejne moje i twoje
ubarwione kwiatami i zapachem łąki
zamknięte w miłości silniejszej
nad promienie złocistego słońca...

Do następnego spotkania...dziękuję, że jesteście...