Genów nie oszukasz, czyli co mam po prababce Wiktorii.

Spośród osób pamiętających prababkę Wiktorię, żyje tylko dziewięćdziesięcioletni wujek. Próbowałam od niego wyciągnąć stosowne informacje o zamiłowaniach mojej prababki do biżuterii, ale wujek w tamtych czasach był normalnym, młodym chłopcem, którego nie interesowała zawartość kufra babki bo był zajęty poszukiwaniem pozostałości amunicji na polach wrześniowych walk z 1939 roku.
Z wcześniejszych opowieści kobiet z mojego rodu, prababka Wiktoria jawiła mi się jako ta, która lubiła się " stroić", więc jej kufer zawierał piękne fatałaszki i odpustową biżuterię.
Wśród licznej gromady prawnucząt z całą pewnością dwie kobiety odziedziczyły " strojno- błyskotkowy" gen prababki, moja kuzynka Danusia i ja:-)
Przez wiele lat miałyśmy rozwiązaną wzajemną sprawę prezentów, wiadomo co- biżuteria!
Ale historia poniższej bransoletki nie wiąże się z Danusią, ale z moim Mężem i Nowym Sączem. Kiedyś pewnie o tym wspominałam, ale dla przypomnienia napiszę, że wiele lat temu w trakcie kolejnej wizyty u jubilera spotkałam przecudnej urody bransoletkę.
Ręczna robota, srebro, okazała, szeroka i pięknie zdobiona, moim zdaniem nie miała sobie równej.
I kiedy Mąż widząc zachwyt w moich oczach, usilnie nakłaniał mnie do wyrażenia zgody na zakup, ja wiedziona rozsądkiem, nie zgodziłam się na tak duży wydatek mając na uwadze bardziej przyziemne potrzeby domowe. Niezadowolona sprzedająca, zadziwiona takim obrotem sprawy patrzyła na mnie z osłupieniem.
Żeby nie robić przykrości Mężowi, który bardzo chciał mnie obdarować prezentem, wybrałam inną bransoletkę, dwukrotnie tańszą od wspomnianej zapewniając, że lepiej będzie wyglądać na mojej ręce. I służy mi ona już tyle lat, jest pamiątką tamtej pięknej chwili gdy mąż chciał stracić prawie cały nasz skromny wówczas majątek:-)

Nie mam kufra, ale mam małe kuferki. W jednym z nich przechowuję filcowane broszki, które w zdecydowanej większości przybyły do mnie od Ewuni- artesania rękodzieło- czarującej z filcu piękne okrycia i biżuterię.

Inne brosze, były nawet wykorzystywane podczas naszych szkolnych spektakli teatralnych, bo różne role wymagały różnych akcesoriów.

Ogromnym sentymentem darzę srebrne broszki, z których każda ma swoją historię.

W kolejnym kuferku są tzw. różności na różne okazje.
Lubię podziwiać takie błyskotki, a szczególnie u Szarej Sowy i Alicji- Po tamtej stronie lustra.

Kiedy prababka Wiktoria będąc w podeszłym wieku siedziała na swoim kufrze, nie pomyślała nawet, że jej prawnuczka będzie ją tak często wspominać zakładając kolejne ozdoby z kuferków babci Basi.

W ciepłą, styczniową niedzielę stąpałam po śladach Wiktorii spacerując po przydomowym lasku, który za jej życia był uprawnym polem.

I Was na taki spacer zapraszam, by udowodnić, że nie ma brzydkich pór roku.

Po takim spacerze czas na dobrą kawę przy dobrej lekturze. Dziś polecam:

Eliza Baranowska jest dziedziczką pokaźnego majątku Janowice położonego na Kresach.
Otrzymała go po matce, która wiodła nieszczęśliwe życie u boku niewiernego męża. Po utracie ukochanej mamy Eliza musiała nie tylko pogodzić się z jej odejściem, ale także zaakceptować nową żonę męża oraz swoją przyrodnią siostrę.
Po wybuchu wojny z bolszewikami na dwór napadają białoruscy chłopi. Kobiety ledwo uchodzą z życiem, chroniąc się w górującej nad okolicą wieży. Tajemnicza budowla ma złą sławę, ponoć straszy w niej duch kniaziówny Sonki…
Tymczasem do Janowic wkracza polskie wojsko, w którym służbę lekarza pełni ukochany kuzyn Elizy, Mateusz. Dziewczyna zostaje sanitariuszką i zyskuje bliskiego sercu sojusznika.
W czasie przygotowań do opuszczenia majątku, odkrywa kolejny rodzinny sekret.
"Pani z wieży" to interesująca powieść obyczajowo-historyczna, w której wydarzenia wojenne splatają się z rodzinnymi historiami oraz obyczajowo-miłosnymi dylematami Elizy Baranowskiej, która jest silną, niezależną kobietą walczącą o swoje miejsce w tamtych, trudnych czasach.
Więcej nie napiszę, bo zachęcam do przeczytania niezwykłych zmagań Elizy z trudną rzeczywistością.

Żegnam się obrazem śnieguliczki zawieszonej jak my sami, między niebem, a ziemią...