Moje barwne wspomnienia.

Święto Bożego Ciała jest wpisane od lat w moje życie. Czekam na ten dzień każdego roku z wielkim utęsknieniem.
Pamiętam dokładnie procesje z mojego dzieciństwa, pamiętam P. Irenkę, która szyła mi białą sukienkę i jej pytanie o szerokość rękawów. Odpowiedziałam jej wówczas bardzo zdecydowanie, że mają być szerokie dołem, bo przecież P. Jezus takie nosił.
Dziecięca logika nie ma sobie równych...
W latach sześćdziesiątych, w mojej wiosce był tylko jeden samochód- Warszawa Józka, nieżyjącego od dawna, właściciela sadu, który wczesną wiosną staje się bohaterem moich postów. Ale to nie przeszkadzało mojej Mamie by codziennie w oktawie Bożego Ciała zabierać mnie na bagażniku swojego roweru, do odległego o 5 km, kościoła. Mama pracowała zawodowo, pracowała w gospodarstwie, prowadziła dom i miała czas, by zawsze pojechać do kościoła ze swoimi dziećmi.
Nic dziwnego, że to święto na trwałe wpisało się w mój życiorys.

Pamiętam wiele procesji Bożego Ciała, jedna z nich odbyła się drogami Gorzyc, a msza św. była celebrowana przed szkołą, której wówczas dyrektorowałam, w obecności sztandaru z wizerunkiem wielkiej Polki, więźniarki oświęcimskiej, Stefanii Łąckiej, wybranej, by patronowała naszej szkole.
W Oleśnie, procesja szła zawsze obok naszej szkoły, odpowiednio przygotowanej do tej uroczystości, jako że na schodach wejściowych stał zawsze jeden z czterech polowych ołtarzy.
W procesji szedł nasz poczet sztandarowy z wizerunkiem Kardynała Stefana Wyszyńskiego, wybranego tym razem na Patrona Gimnazjum. A ja byłam dumna z tego faktu, bardzo dumna i szczęśliwa. Pamiętam też radosne procesje, w których prowadziłam moich małych Synków Konradka i Kamilka i pamiętam takie, w których niosłam ogromny smutek z powodu różnych chorób i nieszczęść jakie są udziałem każdej rodziny. I takie pamiętam, w których nie mogłam brać udziału, co było dla mnie bolesne.
Ten rok jest jeszcze inny, niesie inne zagrożenia i lęki. W większości miast i wiosek, procesje będą ograniczone do terenów przykościelnych, podzielone na kilka tak, by uniknąć tłumów...

Święto Ciała i Krwi Pańskiej obchodzone jest na świecie od XIII w, zaś w Polsce pierwsze procesje odbywały się w Płocku i Wrocławiu już w XIV wieku. Zwyczaj śpiewania przy czterech ołtarzach polowych fragmentów Ewangelii dotyczących Eucharystii wywodzi się z XVI wieku.
Te kilka słów historii przypomina nam o ciągłości i stałości ważnych świąt kalendarza liturgicznego.
Boże Ciało, utrwalone na poniższej fotografii, w roku 2016 wypadło w Dniu Matki.

To również święto dzieci i kwiatów. Najmłodsi maszerują z kwiatami, dzwoneczkami, jedni płaczą, inni uciekają, jeszcze inni są nad wyraz grzeczni, ale dziecięca szczerość i ufność jest P. Bogu najmilsza.

Ze świętem Bożego Ciała kojarzą się wszystkie kwiaty zakwitające na ten dzień.
Nie wiem dlaczego, ale łubiny bardzo do mnie przemawiają.

Dlatego zaproponowałam łubinową paradę.

A dla mojej jedynej Wnusi Natalii nazbierałam płatków róż, jaśminów, łubinów, stokrotek, bławatków i oczywiście maków, których w moim dzieciństwie nie było, a o czerwieni których, nieustannie marzyłam.

Wszystkim Dzieciom życzę by zapamiętały procesje Bożego Ciała jak najpiękniej...