Zostałam sama z tą tradycją...i...moje Skarby.

Tylko na naszym mostku ( taka nazwa określa w mojej wiosce wejście z drogi na posesję) w Dzień Zesłania Ducha Świętego leżą gałązki liliowca. Poza mną nikt o tej tradycji nie pamięta, choć mieszka tu wiele znacznie starszych ode mnie osób. No cóż, nowoczesność wtargnęła wszędzie, a ja z uporem, każdego roku, w wigilię Zielonych Świątek, rozrzucam przed bramką i bramą gałęzie liliowca, jak moja Mama i moja Babcia, i zapewne wiele kobiet z wcześniejszych pokoleń. Jestem bardzo przywiązana do tradycji. Pewne sprawy odejdą wraz ze mną, wiem to, ale we wspomnieniach i zapiskach pozostawię wzmiankę o tym zwyczaju.
Zadzwoniłam dziś do Wujka Władka, z Krakowa ( lat 88) i mówię, że już rozłożyłam liście liliowca, a on na to: " o, to już jutro Zielone Świątki".

I właśnie z Zielonych Świąt są moje skarby rodzinne, jedne z najcenniejszych- gipsowe figurki Maryi i Jezusa, które od zniszczenia i poniewierki, uratował przed laty, mój Mąż, wychowany przez swych Rodziców  w ogromnym poszanowaniu wszelkich przedmiotów kultu religijnego.
Jestem mu za to bardzo wdzięczna, bo to przecież moje rodowe skarby.

Gipsowe figurki liczą ponad pół wieku i zamieszkały w naszym starym, drewnianym domku po jednym z odpustów w pobliskim Sanktuarium Odporyszowskim. Mój Brat był wówczas młodzikiem, zapłacił za możliwość strzelania " z wiatrówki" do losów wiszących na nitkach jednego z kramów. Owe strzelby były tak ustawione, by celny strzał był prawie niemożliwy do wykonania, a jednak Wieśkowi udawało się to tak często, że kramarze odmawiali mu dalszego strzelania w obawie przed stratą, jako że brat strzelał do fantów również na prośbę innych osób.
W tym pamiętnym dniu los obdarował go dwiema figurkami, które odtąd stały się ozdobą naszej skromnej izby mieszkalnej.
Stały na szafie, a Mama z dumą opowiadała koleżankom, jakie dobre oko ma jej syn. Oprócz tych figurek był jeszcze gipsowy, duży kot, również " zestrzelony" podczas odpustu. Odnowione figurki stoją teraz w naszym domu, a kiedyś przekażę je moim Synom jako cenną pamiątkę pamiętającą inne czasy.

W mojej wiosce kwitły wówczas jaśminy i akacje i tak jest do dziś. Dlatego mam do nich szczególny sentyment.
Akacje odmierzały drogę do szkoły, potem do pracy, czarowały zapachem i niezliczoną ilością kwiecia. Nadal witam je z wielką radością, zatrzymuję się w miejscach naznaczonych wspomnieniami, robię zdjęcia i coraz mocniej wrastam w te strony, w których przyszło mi żyć i pracować.

Józkowa, opuszczona chatka, otoczona akacjami mogłaby opowiadać historie, które współczesnym mogłyby się wydawać baśniami...

Tak oto żegnam maj, wspomnienia cisną się gromadami, więc je zapisuję, a pozostając w tym nastroju, polecam wspomnienia prawdziwe Ani Golędzinowskiej, które czyta się " jednym tchem".

 Do zobaczenia w czerwcu:-)