O poranku zaglądam do raju.

Mały, przydomowy lasek, pomieszany z sadem, siedlisko naszych dwóch piesków i niezliczonej ilości ptaków, o poranku przywołuje najpiękniejsze myśli.

 Tuż po przebudzeniu, jeszcze przed poranną kawą, kieruję tam swe kroki.

Bez wątpienia, najpiękniej jest tam w czasie kwitnienia jabłoni. Niektóre to staruszki, inne prawdziwie młode panny, a wszystkie zasadzone na przestrzeni ponad trzydziestu lat przez mojego Męża. Rosną bez ludzkiej ingerencji, tak, jak dawniej, a dostęp do nich mają tylko pszczoły i inne latające owady. Z jabłek można korzystać tylko w sezonie, bo nieskalane chemią są znakomitym pożywieniem również dla leśnych, nieproszonych gości. Skoro zjada je robak, muszą być zdrowe.

 Stwierdzam, że piękno kwitnących jabłoni przewyższa piękno osławionych, różnych  krzewów.

Inne drzewka też znajdują tam swoje miejsce.

 Stara, sprawdzona odmiana, antonówka, przoduje pod względem wielkości kwiatu.

Najcudniejszy spektakl daje wczesna jabłoń, której nazwy nie znam, pokrywająca trawnik niezliczoną ilością miękkich, niedużych owoców, które w ciszy lata spadają ze znajomym odgłosem na ziemię. Ona to zaczyna kwitnienie od mocnego różu, prawie fuksji, by potem stopniowo rozjaśniać barwy aż do czystej bieli. W ubiegłym roku, podczas silnej burzy, straciła ogromny konar, ale i tak prezentuje się dumnie. Zasłużyła na wiersz...

Wzrastałaś razem z naszymi
smutkami i radościami
znasz smak goryczy i słodycz szczęścia
trwasz dzielnie na posterunku
gdy słoty, wichry, zawieje i słońce
zawsze wierna i niezmienna
w wędrówce ku niebu
przypominasz o powinnościach
jakie każdy z nas nosi w sercu
ty też masz serce
bo bez niego nie byłabyś tak piękna.