Przypadki chodzą po ludziach.

Lubię szybkie działanie. Pewnie to predyspozycje otrzymane w darze genowym decydują w dużej mierze o " naszej szybkości", ale też ogrom podjętych zadań wymaga zwiększenia tempa ich wykonania. Tak czy siak, od zawsze lubiłam działać szybko.
Tak też było ostatnio, gdy domownikom zamarzyła się " czekolada z PRL-u"
Kilka wolnych minut i... 2 szklanki cukru zagotowane z połową szklanki wody i 20 dag margaryny, przyjęły z chęcią 5 łyżek pięknego, ciemnego kakao, czekając na pół kilograma mleka w proszku.
Wpadłam więc do spiżarni, chwyciłam niebieską, szeleszczącą torebkę i zdecydowanym ruchem wysypałam jej zawartość do kakaowej masy. Początkowo myślałam, że to granulki mleka tak chrupią pod drewnianą łyżką, ale gdy zaświeciłam więcej świateł okazało się, że w niebieskich torebkach bywa też...kasza manna!!! ( dobrze, że było tam tylko ćwierć kilograma).
Grunt, to nie wpadać w panikę: specyfik na ogień, mieszamy energicznie przez kilka minut, studzimy, a potem robimy " a la ziemniaczki". Żaden nie trafił do odpadów!
Taki to przypadek przyszedł do mnie!

Po dwóch dniach odnalazłam mleko i zrobiłam czekoladę rodem z czasów, gdy dzieciom przysługiwało 10 dag czekolady na miesiąc!!! Jest pyszna, krucha i nie ma żadnej literki "E"!
Fajnie prezentuje się w towarzystwie kubka i talerzyka, które świetnie pamiętają czasy PRL-u.
Kubek to pamiątka po mojej chrzestnej, wesołej cioci Kazi z Krakowa.
Ciocia gromadziła różne pamiątki, zapisywała ważne fakty. Chyba mam to po niej, wszak ludowe porzekadło mówi, że dzieci " wdają się" do swoich chrzestnych.
Ale wróćmy do przypadków " historycznych", właśnie z tamtych czasów.
Byłam uczennicą trzeciej lub czwartej klasy szkoły podstawowej, gdy nagle zostałam wezwana przez jedną z nauczycielek, która próbowała od uczniów klasy ósmej wyegzekwować odmianę rzeczownika przez przypadki. Pani, wierząc, że ich zawstydzi, nakazała mi odmienić rzeczownik: przyjaciel, co ja z przejęciem i wielką gorliwością, stojąc na baczność, odziana w granatowy fartuszek z białym kołnierzykiem, uczyniłam, zdobywając uznanie Pani i narażając się na uszczypliwości ze strony kolegów "pod wąsem". Rzeczony Mietek, którego nie interesowały różnice między dopełniaczem a biernikiem, przez kilka tygodni wyśmiewał się ze mnie na szkolnych korytarzach.
Pamiętam, że wiele ówczesnych nauczycielek stosowało taką " metodę nauczania" nie bacząc na jej owoce!
Dziś wspominam tamte czasy z nostalgicznym uśmiechem malując kolejną chatkę dla turystów przybywających do Zalipia.

Przypominam też Czytelnikom, że trwają zapusty, a kolejne czekające nas przed Wielkim Postem trzy niedziele to: Starozapustna, Mięsopustna i Zapustna.
W tym czasie niegdyś darto pierze po domach, a takie wyskubki były okazją do tańców i raczenia się kołaczami z serem.
I ja na takich wyskubkach bywałam, kawę zbożową piłam, kołacze zajadałam i babskich ploteczek słuchałam.
Takie to przypadki chodziły po ludziach w zapusty, a pomna na te czasy, przypominam o trwającej zabawie zapustnej, którą współcześni "candy" nazywają:-)