Przedświąteczny czas sprzyja Aniołom.

Niektórzy ludzie budzą do życia swoje anielskie kolekcje w okresie przedświątecznym.
Moje, w ilości ogromnej, królują w moim domu o każdej porze roku i tak się z nimi zżyłam, że nie wyobrażam sobie by było inaczej.
Namalowałam ich wiele, większość z nich otrzymała przeznaczenie daru dla kogoś, komu chciałam wyrazić moje pozytywne uczucia i odczucia.
Bardzo niedawno zauroczona makramą poprosiłam Agnieszkę prowadzącą fantastycznego bloga ze świetnymi tekstami, wyjątkowymi fotografiami, wypełnionego rodzinnym ciepłem, http://odnowionaja.blogspot.com/
o wykonanie choinki makramowej.
Aga spełniła prośbę natychmiast, a ja postanowiłam namalować dla niej Anioła z blaskiem w sercu, otoczonego skrzydlastym sercem by otoczył opieką wspaniałą Rodzinę i Przyjaciół Agi. Jestem pewna, że od razu poczuł się w tym domu dobrze, a od Agnieszki wiem, że ten prawdziwy, który kryje się za malarskim wizerunkiem już wykonał dobrą robotę.

Ja natomiast wystroiłam okno pokoju gościnnego w ten piękny komplecik otrzymany od Agi: choinkę i zawieszkę, które dodały mu wyjątkowego klimatu.
Czekolada jeszcze jest schowana na tzw. czarną godzinę, a karteczka powędrowała zgodnie z moim zwyczajem na wystawę w korytarzowym oknie.
Ogromnie Ci Agnieszko dziękuję za dar Twojego serca i Twoich rąk, a Was zachęcam do odwiedzenia bloga Agi, zapewniam, że tam pozostaniecie.

Jako, że cykl pamiątkowy został rozpoczęty, dziś będzie mowa o tybetkach mojej Mamy.
Kobiety z mojej rodziny, sąsiadki i inne spotykane w kościele mężatki, zawsze nosiły w chłodniejsze dni na głowach tybetki.
Potoczna nazwa chustek pochodzi od tkaniny tybetowej, którą sporządzano z wełny czesankowej owiec lub kóz tybetańskich
Były one wiązane pod brodą, a kolor chustki ściśle związany był z okresem liturgicznym.
O tybetkach pisałam już kiedyś posta na okoliczność uszycia po śmierci mojej Mamy, z jej chust, letniej sukienki dla mnie.
Tego lata, gdy ją zakładałam, wiele kobiet pytało mnie o jej rodowód twierdząc, że niczego podobnego nigdzie nie spotkały.
A ja połączyłam białą, kremową i czarną chustę o tym samym wzorze, by w ten sposób upamiętnić moją Mamę, która w tybetkach paradowała w zimne dni.
Czas Adwentu, przed laty postrzegany był jako czas postu, zupełnie inaczej niż dzisiejszy Adwent rozumiany jako czas radosnego oczekiwania na przyjście Zbawiciela.
Wówczas to był czas powagi, pokuty, prostowania życiowych ścieżek.
W tym czasie kobiety zakładały na głowę tybetki w kolorze ciemnym: bordowe, ciemnozielone, granatowe, fioletowe, a najczęściej czarne.
Wiele z nich miało tureckie wzory i " pasiaste kraje", a wiele przedstawiało motyw kwiatowy. Moja Mama nie lubiła czarnego koloru, ale po śmierci Taty, koleżanki przysłały jej z Ameryki te czarne, stosowne na czas żałoby. Takie zakładały kobiety również na uroczystości pogrzebowe.
Dziś w kościele, odnajduję tylko kilka takich nakryć u starszych pań trzymających się tradycji.
Jakiś czas temu, tybetki wróciły jednak do łask.

Na czas zwykłych niedziel zakładało się chusty w kolorze czerwonym, żółtym, kremowym, zaś duże święta wymagały koloru białego.

W Boże Narodzenie, białe tybetki wypełniały kościół.

Mama lubiła najbardziej czerwone, jak określała " twarzowe".

Każda gospodyni  miała stosik takich chust i były one przedmiotem dumy i zwracania uwagi na te najładniejsze.
Trzymam je wszystkie w szafie, a czasami zawiązuję pod szyją jak apaszkę chcąc zachować ciągłość rodzinnej tradycji. Bardzo jestem ciekawa ile białych tybetek pojawi się na Pasterce?

Czasami udaje mi się oderwać od moich licznych zajęć ( nieprawdą jest, że na emeryturze ma się czas!) i zadumać się nad pięknem świata...

Do następnego posta się z Wami żegnam, dziękując jednocześnie za Waszą obecność i komentarze.