"D"- jak dziwny dziwaczek.

Dziwaczki są dziwne.
Mogą mieć żółty kolor, bywają także pomarańczowe, różowe i czerwone, a nawet dwubarwne.Ciekawe, że jednodniowy kwiat potrafi zmienić swój kolor. Rośliny kwitną od lipca do końca sierpnia. Każdy pojedynczy kwiat otwiera się w nocy i pięknie pachnie, żyje tylko jeden dzień i natychmiast jest zastępowany przez kolejny. Kwiaty mają lejkowaty kształt, są jednolite. Przypominają wyglądem kwiaty powojów. Dziwaczek jalapa przez cały okres kwitnienia jest obsypany drobnymi kwiatami.

Dziwny on jest, bo któż go będzie podziwiał nocą, kto będzie sławił jego piękno, skoro wszystko, czym dysponuje, zamyka przed ludźmi, którzy właśnie w dzień chcieliby go podziwiać.
Ze swego dziwactwa ustępuje trochę i nieśmiało otwiera część kwiatów w pochmurny dzień.
A może dziwaczek nie lubi słońca!!!
Tak, czy owak, należy mu się miejsce w ogrodzie. W moim, od lat króluje różowy, ale oczekuję na żółte i białe, których nasionka otrzymałam od blogowej Koleżanki.

W obserwacji dziwaczka pomagają mi świerszcze, które późnym wieczorem wywabiają mnie z domu dając w ogrodzie przepiękny koncert. Upodobały sobie chyba duże krzewy bzu, bo stamtąd dochodzi najwięcej muzyki. Lipiec i sierpień to ich czas.
Cichą, rozgwieżdżoną noc potrafią zamienić w najpiękniejszą halę koncertową. Chłonę tę wyjątkową muzykę, żeby ją zatrzymać na kolejne miesiące, kiedy świerszcze ukryją się przed światem.

Ale cóż chcieć od dziwaczka, że jest dziwny, ludzie też są dziwni...
Za dobro odpłacają złem, szanują tych, których się boją, nie cieszą się z darów jakie niesie im życie...
Dobrze, że nie wszyscy, że są jeszcze tacy, którzy postępują według prawych zasad.
Ale dziś post nie o ludziach, a o kwiatach. Z ich strony nic złego nas nie spotka, wręcz przeciwnie, są źródłem piękna i radości.
A ponieważ jestem sentymentalna, uprawiam mnóstwo kwiatów, które kwitły u nas od zawsze, których piękno pokazywała mi od dzieciństwa moja Mama- sierpniowa Maria.

Miejsce powalonego wichurą, olbrzymiego świerka, któremu poświęciłam odrębnego posta, zajęły kwiaty kosmosu, cynie, słoneczniczki, rudbekie i dziwaczki, właśnie.

W ogródku panują floksy, ulubione kwiaty mojego Taty, przypominające mi czasy, kiedy Rodzice żyli z nami pod dachem wspólnego domu...

Rosną, gdzie chcą, w moim ogródku, kwiaty mają niepisane prawo do wolności.

Floksy, czyli chmurki, nauczyły się żyć w zgodzie z krzakami hortensji bukietowej.

I obok surfinii.

A także w towarzystwie mieczyków, kolejnych kwiatów mojej Mamy.

Rudbekie są wszędzie, im nikt nie przeszkadza.

A cynie pragną tylko dużo wody.

Gailardia sama się wysiewa i jest bardzo piękna.

I rzecz oczywista, nie może zabraknąć malw, one mają niepowtarzalny urok.

Zwłaszcza, gdy są skąpane w porannej rosie.

Wędrówkę po moim wiejskim ogrodzie zakończę podziękowaniami dla Was, że mimo wielu letnich zajęć zaglądacie na mojego wielotematycznego bloga i pozostawiacie wiele miłych komentarzy.
Dziękuję serdecznie za te ostatnie, dotyczące moich obrazów, to dla mnie ogromna mobilizacja by malować nadal.

Mimo braku czasu, polecam do poczytania fantastyczną trylogię Autorki " Stulecia Winnych", trzymającą w napięciu historię życia niezwykłej Alicji.
Bułgarskie korzenie Pisarki są zapewne pomocne w wyczarowaniu niepowtarzalnego nastroju przenikniętego aurą tajemniczości.
Jestem zachwycona stylem Pisarki, akcją, która trzyma w napięciu, pięknym językiem i znajomością wielu dziedzin nauki.
Szczerze polecam, to niebanalna lektura.
Do następnego napisania:-)