Pan Jezus ze starego domu.

Nad dwoma drewnianymi łóżkami wymoszczonymi siennikami ze słomą, w wiejskich chatach, na pomalowanych wapnem,  zbudowanych z drewnianych bali, ścianach, wisiały dwa obrazy:
Serca Jezusowego i Serca Maryi.
Tak też było w naszym domu pobudowanym ręką dziadka Józefa, który pomarł dziewięć lat przed moimi narodzinami ( w naszych stronach używano zwrotów: pobudował, pomarł, zamiennie ze zwrotami: zbudował, zmarł...)
Te dwa obrazy, duże oleodruki za szkłem, oprawione w drewnianą ramę wisiały nad naszymi łóżkami od zawsze.

Mała Basia chłonęła z wielkim zainteresowaniem każdy ich szczegół, ale jej wzrok przykuwała szczególnie ręka P. Jezusa uniesiona w geście błogosławieństwa, który Basia odbierała jako napomnienie by zawsze być grzeczną. Może dlatego, iż myślałam, że P. Jezus mi grozi, byłam taka grzeczna. Rodzice twierdzili, że idąc w pole położone blisko domu nie obawiali się o mnie, nie musieli zabezpieczać lekarstw, zapałek itp. ponieważ wiedziałam, czego ruszyć mi nie wolno.
Nic dziwnego, że P. Jezus mi błogosławił, a ja myślałam, że grozi mi tak " na zapas".
Do dziś zachował się fragment starego domu, a na jego ścianie nadal wiszą dwa zniszczone upływem czasu oleodruki.
Basia też nie jest tą Basią, bo czas i życie odcisnęło swe piętno- jak to w życiu bywa.
Bardzo, bardzo dojrzała Basia postanowiła, że w czerwcu- miesiącu poświęconym Jezusowemu Sercu namaluje obraz, który tak mocno zakorzenił się w sercu Basi.
Oto i efekt moich sentymentalnych podróży w czasie.

Gdy obraz Jezusa został ukończony, postanowiłam, że namaluję też obraz Serca Maryi, ale to w przyszłości, a teraz w dzień Bożego Ciała moje myśli kieruję do Jezusa z mojej wioski, który na rozstaju dróg błogosławi naszym dniom.

Przydrożna kapliczka

Z przydrożnej kapliczki
Chrystus spoglądał łaskawie
i dłonią swą błogosławił
wychodzących w pole
pośród róż i jaśminów
zamyślony czekał
gdy będą wracać
utrudzeni pracą na roli
a gdy wracali o zachodzie słońca
znów im błogosławił
za to że ziemię ukochali
i że przed Nim czapki zdejmują
i że dzieci do Niego prowadzą małe
wieczorem ptaszęta przygarniał
co się o nic nie troszczą,
tylko Jemu hołd wyśpiewują.
rankiem znów będzie czekał na ciebie
jeśli tylko zechcesz Go zauważyć.

Zachodzę do Niego często. Mówię Mu o wszystkim, nie wstydzę się i nic nie ukrywam, bo to mój najwierniejszy Przyjaciel...
A na Boże Ciało przygotowałam dla mojej Wnusi płatki róż...

Kiedyś mała Basia też sypała kwiatki...