choć powinnam poszukać tataraku
kobiety z mojego rodu zrywały liliowce
rozrzucały zielone szablowate liście
obok furtek i bramek
tak musiało być na Zielone Świątki
niech więc będzie i dzisiaj
gdy wyruszę na odporyszowski odpust
szablowate liście liliowców
będą strzec moich wspomnień
by żaden okruszek nie zginął
w gąszczu nowoczesności i pragmatyzmu.
A moja Babcia tak właśnie czyniła i Mama też, więc w sobotni wieczór, w wigilię Zesłania Ducha Świętego i ja tak czynię.
Gałązki liliowca pozbieram dopiero w poniedziałek.
Odkąd sięgam pamięcią bywałam tam z rodzicami, później sama, potem z moimi dziećmi, a gdy Wnuki podrosną zapewne i one tam pojadą.
Wg tradycji w tym miejscu ze źródełka wytrysnęła woda, która uratowała życie oblężonym mieszkańcom Odporyszowa.
Spragnieni szwedzcy najeźdźcy ponieśli śmierć ( pomarli), a na upamiętnienie tego zdarzenia pobliska wioska została nazwana Morzychną.
O Odporyszowie pisałam wielokrotnie na moim blogu, a dziś kolejny raz zachęcam do odwiedzenia tego wyjątkowego miejsca.
Las w tym roku tonął w kwiatach akacji, zapach których unosił się w całej okolicy, chyba nigdy nie widziałam więcej akacji kwitnących w jednym skupisku- cudo.
Warto tam zobaczyć rzeźby genialnego samouka- rzeźbiarza i prekursora lotnictwa- Jana Wnęka, którego postać przypomina pomnik przed miejscową szkołą.
Ileż ja miałam wówczas radości...
Kupiłam dziś pierścionek dla mojej Wnusi- dwuipółletniej Natuni, ale niestety nawet pierścionki są inne - nie znalazłam choćby podobnego do tych z moich czasów.
I napisać prawdziwy list do Iwony, która obdarowała mnie kolejną porcją pięknie pisanego słowa.
Bardzo Ci dziękuję Iwonko i proszę o cierpliwość.
piękne te tradycje. U mnie w domu też były ale ja już prawie nie pamiętam
OdpowiedzUsuńCieszę się z Twoich odwiedzin.
UsuńPiękne zdjęcia, pięknych kwiatów zrobione w czerwcowym słońcu. Dużo jest osób, które szanują tradycje swoich rodziców, swoich przodków. Nie powinnaś się czuć samotna. Serdeczne pozdrowienia znad sztalug malarskich przesyła Krysia
OdpowiedzUsuńWitaj Krysiu.
UsuńPiękna tradycja pamiętam ją z wsi moich dziadków. W mojej parafii zawsze na Zielone Świątki jest pierwsza Komunia Święta:)
OdpowiedzUsuńU nas też.
UsuńPięknie, że kultywujesz dawną tradycję. Pozdrawiam Ewelina.
OdpowiedzUsuńI ja pozdrawiam.
UsuńNie słyszałam wcześniej o tradycji związanej z liliowcami, co rejon to inne obyczaje. Śliczne zdjęcia Basiu, pokazałaś piękne miejsca.:) Pozdrawiam serdecznie.:)
OdpowiedzUsuńNiektóre zwyczaje są bardzo lokalne.
UsuńBasiu, to cudownie, że jesteś wierna tradycji.
OdpowiedzUsuńPamiętam jak Babcia przystrajała dom gałązkami brzozy i tatarakiem na Zielone Świątki. A pierścionek z odpustu był cenniejszy niż największy skarb...
Uściski.
Witaj w klubie Małgosiu:-)
UsuńJak miło wrócić wspomnieniami do dzieciństwa - dzięki Tobie Basiu.
OdpowiedzUsuńOdpustowy pierścionek musiał być. Zawsze z malinowym oczkiem, trzymanym czterema złotymi łapkami, a wokół oczka złota koroneczka:)
U nas liście liliowców i tataraku leżą wzdłuż drogi, którą idzie procesja na Boże Ciało.
Ściskam mocno:)
To jeszcze inny zwyczaj.
UsuńPiękne wspomnienia. U nas nie było takiej tradycji z liśćmi. Cudowne zdjęcia tych pięknych, naturalnych miejsc. Dziękuję za życzenia wszak w czerwcu obchodzę urodziny i imieniny. Pozdrawiam:):):)
OdpowiedzUsuńMiło mi, że mogę teraz o Tobie pomyśleć życzeniowo!
UsuńZ zainteresowaniem przeczytałam o tych tradycjach. Ja nie mam podobnych wspomnień. W miastach jest inaczej. W mniejszych parafiach, pewnie jeszcze inaczej. Ja przemierzałam dzisiaj dróżki wśród zielonych pół i łąk. Pozdrawiam serdecznie.
OdpowiedzUsuńTwoje dróżki zawsze piękne.
UsuńU nas tatarak i gałązki brzozy . Staram się w swoim domu zachowywać wszystkie tradycje przekazane mi przez mamę i babcię. Wspaniale , że dalej kontynuujesz rodzinną tradycję. Pozdrawiam cieplutko Basiu.
OdpowiedzUsuńCieszę się, że kultywujesz tradycje.
UsuńBasiu!
OdpowiedzUsuńTeż staram się zachować tradycje. Moja Babcia i Mamusia drzwi domu ozdabiały zielonymi gałązkami brzozy. Ja też nimi dekoruję. Serce skradł mi las akacjowy. Przecudny.
Bardzo dziękuję za piękne życzenia za białe róże i piwonie ponieważ w czerwcu obchodzę swoje urodziny i imieniny.
Serdecznie pozdrawiam:)
To przyjmij moje najserdeczniejsze życzenia.
Usuńa u nas tylko gałązki brzozy,o tataraku to nawet nie słyszałam
OdpowiedzUsuńRóżne są zwyczaje.
UsuńJak pięknie to opisałaś. Widzę, że i piwonie przetrwały powódź. U mnie róże kwitną prawie wszystkie na raz, a zapach rozchodzi się wokół domu. Martwię się tylko, czy do Bożego Ciała wytrwają. Pozdrawiam serdecznie.
OdpowiedzUsuńTeraz późno Boże Ciało.
UsuńJak te piwonie muszą u Ciebie pachnieć.
OdpowiedzUsuńPo katastrofie życie - tak kojarzy mi się to, co piszesz o dzikich różach po powodzi. Pozdrowienia!
To właśnie fenomen życia.
UsuńMam wiele pieknych wspomnien zwiazanych z Odporyszowem : odpusty (tez mialam kolekcje pierscionkow…), pielgrzymki piesze z Babcia…, à dzisiaj, jak tylko moge, wycieczki rowerowe w to niezwykle miejsce… Cudowne roze, te ogrodowe i te dzikie!
OdpowiedzUsuńTy już nie chodziłaś może do szkoły, ale we wrześniu szliśmy całą szkołą na pieszą pielgrzymkę do Odporyszowa.
UsuńPiękne wspomnienia, piękne tradycje i Ty cudnie je kultywujesz. Podziwiam. Twoje wspomnienia są jak perełki we współczesnym, jakże odmiennym świecie.Mi Zielone Świątki z tatarakiem się kojarzą i odświętnym, bardzo, ubraniem, uroczystym obiadem i jeszcze z poniedziałkiem, w którym też świętowaliśmy, nazywając go drugim dniem Zielonych Świąt.Uściski.
OdpowiedzUsuńI u nas w drugi dzień wielu ludzi świętuje.
UsuńTradycje i ich pielęgnowanie jest ważne, by nie przepadły i nie poszły w zapomnienie. Cudowne zdjęcia.
OdpowiedzUsuńDziękuję Izo.
UsuńW dzieciństwie chodziłam na łąki zbierać pachnący tatarak do zaścielenia podłogi i przeplecenia płotu; młodziutki środek pędu zjadałam, bo był smaczny i soczysty; zresztą tataraku dodaje się do kresowej nalewki, nadaje jej specyficzny aromat; dla mnie to zapach czystej wody z rzeki; mamy intensywny czerwiec w uroczystości rodzinne, bo to święto syna, Jaśka, synowej, a także babci; odprawimy i na jakiś czas będzie spokój:-) pozdrawiam serdecznie.
OdpowiedzUsuńMiłego świętowania Marysiu:-)
UsuńRzeczywiście nie znam drugiej takiej osoby jak Ty Basiu. O wielu tradycyjnych zwyczajach dowiedziałam się na Twoim blogu i za to dziękuję. No i za białe róże i piwonie również bo ja czerwcowa jestem :)
OdpowiedzUsuńMocno ściskam.
Ewuniu, cały bukiet Ci posyłam.
UsuńKochana Basiu, znów jestem u ciebie. Z ogromną przyjemnością znów czytam Twój post.
OdpowiedzUsuńJa również pamiętam jak zrywałam z siostrą ten pachnący tatarak, który przed uprzednim posprzątaniu podwórka rozkładało sie i mosciło ściezkę az do furtki.
Zapach akacji uwielbiam. Przed moją posesją rosną dwie . Niestety wyjechałam na dwa tygodnie i jestem zaskoczona że tak szybko przekwitły, a kwiatki wiatr rozwiał i usypał dywany na mojej posesji. Wyglada to tak jakby snieg posypał.
Twoje róże pięknie kwitną mimo tych niedogodności i powodzi. Jest nadzieja i dla nich i dla Was , bo niebo radosne nad nimi. Pozdrawiam serdecznie i miłego tygodnia życzę
Czyli u was podobnie jak u nas.
UsuńNie ma nic piękniejszego jak stać na straży tradycji, która jest przecież wyjątkową pamiątką po naszych staropolskich praojcach, przodkach... Doceniam wielce w Tobie to przywiązanie do pięknych tradycji, ale też miłość do swej Małej Ojczyzny, którą można dostrzec na niemal każdym kroku, w słowie, w emocji... Róże też piękne, a zwłaszcza ta dzika, taki pastelowy róż jest przepiękną barwą. Pozdrawiam słonecznie! ;)
OdpowiedzUsuńCieszy mnie, że są jeszcze młodzi ludzie dla których te wartości są niezwykle ważne.
UsuńTak sobie pomyślałam czytając opisy Twoje serdeczne, piękne, ciepłe posty o domu rodzinnym, o wiosce, o wierze, że z tego samego powodu Tybetańczycy chcą mieć swój dom, z dala od zgiełku, nowoczesności, pedzie za "dobrobytem", który niszczy te wartości, które i Ty cenisz , jak zauważyłam. Chyba kiedyś posta o tym napisze, może ludzie zrozumieją Tybet. Jak myślisz, Basiu? Buziaki :-)))
OdpowiedzUsuńMarzenko każdy wybiera takie tematy, które są mu bliskie...
UsuńW końcu napiszę, zwłaszcza, że okazało,że dzogczen z Tybetu jest moją ścieżką :-) Uściski serdeczne :-)
UsuńZesłanie Ducha Świętego zawsze będzie mi przypominało o dniu mojej Pierwszej Komunii Świętej
OdpowiedzUsuńTo tak jak w naszej parafii.
UsuńPiękna tradycja. Dobrze Basiu, że są takie osoby jak Ty, które tak dbają o tradycje i o nich nie zapominają.
OdpowiedzUsuńPozdrawiam cieplutko :)
Podoba mi się, że podtrzymujesz tradycję.
OdpowiedzUsuńPiękny jest obraz maryjny. I Twój wiersz.
Piękne zdjęcia i bardzo ciekawa tradycja. Lubię słuchać Twoich wspomnień i opowieści. Wówczas świat wydaje mi się mniej chaotyczny. Pozdrawiam serdecznie :D
OdpowiedzUsuńPiękne, pełne miłości wspomnienia i cudowne zdjęcia...
OdpowiedzUsuńWiersz także mnie wzruszył...
Moja Babcia bardzo lubiła to święto.
Witaj już prawie letnim dniem
OdpowiedzUsuńZnowu nie odpowiedziałam od razu na Twoje miłe słowo. Właśnie jednak wróciłam z mojej pierwszej sentymentalnej podróży w tym roku.
Na chwilę zapomniałam o wszystkich swoich problemach i wtopiłam się w atmosferę małego miasteczka.
Zaciekawiłaś mnie tym zwyczajem rozrzucania liści liliowca. Nigdy o nim nie słyszałam. Skąd się wzięła ta tradycja w Twojej rodzinie?
Władysław Broniewski... Kiedyś brałam udział w konkursach wiedzy o jego życiu. Szło mi nawet całkiem dobrze.
A Twoimi łąkami chętnie bym powędrowała.
Pozdrawiam mgiełką nostalgii pachnącą jaśminem
A u nas jaśminy już przekwitły!
OdpowiedzUsuńLiście liliowca rozrzucano w całej nasze wiosce jako przyozdobienie domostw ku czci Ducha Świętego.