W święto Jezusa z przydrożnej kapliczki.

Zabrnęłam w wysuszone upałem łąki, podrapałam nogi na niskich ostrężynach, ale udało mi się nazbierać trochę ziół i upleść skromny wianek, bo nie wyobrażam sobie by mieszkając na wsi nie kultywować tej tradycji.

Mimo suszy, łąki starają się o barwne kobierce i ucztę dla owadów.

Na sam koniec Oktawy Bożego Ciała kapłan święci przyniesione przez wierny lud wianki uplecione z kwiatów i ziół leczniczych, symbolu Bożych darów, jakimi Stwórca hojnie obdarzył ziemię, ludzi i wszelkie stworzenie.

Do dziś powszechna jest wiara w moc leczniczą i ochronną wianuszków uplecionych  z kwitnącego rozchodnika, macierzanki, mięty, rumianku, kopytnika, koniczyny, jaśminu i róż i innych ziół i kwiatów.

Wianki chronią przed burzą i pożarami,  przed gradobiciem i szkodnikami na polach. 

Pokruszone ziele z wianków stosowano do sporządzania leczniczych herbat oraz do okadzania roślin i zwierząt, także domów przed złymi mocami.

Wianek powieszony w oknie, nad drzwiami wejściowymi lub zatknięty za obraz — przechowuje się przez cały rok,  aż do następnej Oktawy, a po roku można go spalić.

Ilekroć przygotowuję wianek, wspominam moją domową babcię Józię, która powiadała, wijąc wianek, że dzika pietruszka w wianku być musi. A potem z tym wiankiem szła pieszo 5 km do kościoła, by go poświęcić.

Stali bywalcy na moim blogu wiedzą, że na rozstaju dróg, blisko mostu na Żabnicy, stoi Chrystus w czerwonym płaszczu.
Figura ta wyjątkowo wpisuje się w dzisiejsze święto Najświętszego Serca Jezusowego.
Ufundowała ją ciotka pewnej mieszkanki naszej wsi, mieszkanka Tarnowa, ale prawdopodobnie urodzona w mojej wiosce- Salomea.
Figura jest 5 lat starsza ode mnie i jak głosi tekst na tablicy, jest wotum wdzięczności za otrzymane przez fundatorkę, łaski.
Bywam tam często z racji podlewania kwiatów, które tam sadzę, bo mam blisko z mojego domu.
I dlatego tak się zżyłam z wioskowym Chrystusem, który ręką wskazuje na serce pełne miłości wobec każdego człowieka.
I ja z tego daru korzystam, wieczorną porą, gdy kwiaty podlewam...

Przychodzę podlać kwiaty
a może przychodzę ożywić moją miłość
w zaroślach bzu i głogu
chowam się przed światem
Twoje serce jest zawsze otwarte
wiedziałam o tym od dzieciństwa
bo już wtedy chciałam się z Tobą zaprzyjaźnić
dobrze, że Salcia znalazła tu miejsce dla Ciebie
gdzież byłoby Ci lepiej
tu możesz słuchać świerszczy i słowików
gładzić spojrzeniem łany zbóż
możesz wiernie czekać i cierpliwie słuchać
nie wyobrażam sobie, że mogłoby Cię tu nie być…

Niech najbliższe dni będą piękne i pełne dobroci...