Wsiąść do pociągu nie-by-le-ja-kie-go:-)

Najpierw budziła we mnie grozę. Potężna maszyna pędziła z głośnym łoskotem po torach, zatrzymywała się z wielkim świstem, więc dzieci w takich chwilach musiał ogarniać lęk.
Wszak kilkuletni Franek zginął na torach w Oleśnie zbierając kolby kukurydzy, które tam spadły z towarowego wagonu.
Nic dziwnego, że wszystkie dzieci były napominane by trzymać się z daleka od torów. "
Szczucinka" zaczęła swoją karierę w 1906 r, a linia Szczucin- Tarnów była zbudowana w rekordowym tempie jednego roku.
Spalinowa lokomotywa ciągnęła za sobą cztery piętrowe wagony.
Podróżowali nią wszyscy; robotnicy okolicznych zakładów przemysłowych, uczniowie szkół średnich, studenci, na jarmarki jeździły kobiety z kobiałkami pełnymi serów, masła i jajek.

Dla nas, mieszkańców wioski, która nie miała elektryczności, utwardzonych dróg, Szczucinka stała się jedynym pewnym środkiem lokomocji.
Zabierała wszystkich w przeciwieństwie do autobusów PKS, których było zbyt mało, kursowały zbyt rzadko, a do mojej miejscowości z racji wyboistych, piaszczystych dróg, nigdy nie docierały.
Autobus przyjechał do wioski mojego dzieciństwa tylko raz, wtedy, gdy były wybory, by dowieźć jej mieszkańców do urn wyborczych w celu podniesienia frekwencji głosowania na " jedynie słuszną partię".

Tak więc ze Szczucinką musiałam się zaprzyjaźnić w momencie zdania egzaminów wstępnych do liceum ogólnokształcącego. Wiadomo było, że na nią można liczyć. Do najbliższej stacji w Oleśnie szłam pieszo 5 km.
Tak też było, gdy studiowałam w krakowskiej AGH, bo z domu do Tarnowa inaczej dostać się nie mogłam. Z Tarnowa do Krakowa już nie było problemu.
Staliśmy zatem na małej stacyjce wyglądając kiedy pociąg wyłoni się zza drzew. Gdy już pozbierał nas wszystkich, zajmowaliśmy miejsca, bywało, że w ofercie były już tylko stojące i rozpoczynały się towarzyskie pogawędki.
Między Olesnem a Dąbrową Tarnowską w polach, lokomotywa zwalniała bieg na tyle, by mieszkający w tamtych okolicach chłopcy mogli wskoczyć do niej w biegu. A potem już żwawo pędziła dalej. W niej też rodziły się nowe znajomości, a nawet rozkwitały poważniejsze uczucia.

Zimową porą poczekalnia pękała w szwach...To było miejsce użytkowe, ale również w pewnym sensie towarzyskie.

Dziś po budynkach stacyjnych pozostały zniszczone obiekty, nadal stróżujące przy torach zarośniętych trawą i krzakami. Codziennie mijam ten budynek, bo znajduje się blisko mojej szkoły.
Więc przyszła mi taka myśl, by napisać o starej znajomej sprzed lat...

Nie mam własnych zdjęć Szczucinki z tamtych lat, więc skorzystałam z zasobów internetu.
Tak wyglądała w czasach beztroskiej, licealnej młodości, gdy pędziła tuż obok naszego boiska sportowego, a my podczas długiej przerwy wypatrywałyśmy w otwartych oknach, znajomych.

Ostatni pasażerski transport miał miejsce bodajże w 2000 roku.

Dziś spoglądam na opustoszały budynek z pewną nostalgią, wszak młodość i jej przeżycia pozostają na długo we wspomnieniach.