Skąd się biorą niektóre tęsknoty?

Są ludzie, którzy mają skłonności do snucia refleksji, częstych zamyśleń i stąd rodzą się ważne myśli i słowa, które niekiedy bywają przelewane na papier i udostępniane ogółowi.

Ludzkie tęsknoty bywają codzienne i bywają nieodgadnione, spływają z burzowymi chmurami, ale też przybywają w złocistych promieniach porannego słońca...
Czekają tylko na odpowiednią dyspozycję człowieka.
Bez nich byłoby zbyt zwyczajnie.
Z tęsknot rodzą się wiersze i powstają obrazy.
Ten poniżej powstał z tęsknoty za latem, za rozkwitającymi malwami. Może niebawem znajdzie nabywcę, takiego, który zatęskni za Malowaną Wsią.

Jakoś mnie " naszło" na amarylki. Podlewam trzy, jakie się ostały , mam nadzieję, że znów zakwitną i wspominam Osoby, dla których były źródłem radości za życia.

Pisałam już o mojej Mamie, która je uwielbiała, a dziś pomyślałam o innych Osobach, które przeszły wiele lat temu do lepszego świata.
Są wśród nich moi śp. Teściowie- ludzie, którzy całe życie poświęcili dzieciom ciężko pracując na roli.
Gospodarstwa rolne przed kilkudziesięcioma laty były zupełnie inne, mniej zmechanizowane, większość prac trzeba było wykonać ręcznie. Rodzice Męża pracowali od świtu do nocy, nawet zimą mieli mnóstwo prac do wykonania. Ale mimo niedostatku i zmęczenia, mimo chorób nigdy się nie skarżyli, nie narzekali. Byli oboje uosobieniem dobroci- Natalia i Bronisław- ludzie prawi i niezwykle pobożni. Zawsze skromni, w Bogu pokładający nadzieję.
Miałam szczęście być ich synową. I mimo, że od wielu lat nie żyją, ja ciągle ich wspominam najlepiej jak umiem, wbrew różnym obiegowym opiniom o złych relacjach starszego i młodego pokolenia.

Niech te zdjęcia z ubiegłych lat będą symbolicznym podziękowaniem dla wielu Osób, które spotkałam w życiu i od których uczyłam się tego, co dobre.
Im jestem starsza, tym więcej rozumiem z tego, co swoim życiem chcieli mi przekazać: rodzice, teściowie, dziadkowie, wujkowie, ciotki, sąsiadki, znajome, nauczyciele, koleżanki i koledzy...

Otrzymałam kiedyś zbiór aforyzmów: "Mądrość prawdy", a wśród nich znalazłam takie myśli:
" Najbliżej tych, których kocham, jestem wtedy, gdy opowiadam o nich Bogu."
I wiem, że dotyczą relacji z tymi, co żyją i z tymi, co odeszli.

"Szczęśliwy to ktoś, kto nie potrafi przypomnieć sobie nawet jednej chwili, w której by nie kochał i nie był kochany."

Z refleksyjnego nastroju, w bardziej codzienny przechodząc, proponuję staroświeckie rogaliki,
a do nich ciekawą lekturę " Gdybyś kochała"-Grażyny Jaromin -Gałuszki.
Do sielskiego, wiejskiego świata, w którym wszyscy dobrze się znają, zagląda  zło zrodzone z zazdrości i zawiści.
Zauroczył mnie poetycki styl pisarki, a wcześniej jej inna powieść: " Kobiety z Czerwonych Bagien".

A gdyby ktoś zapragnął zjeść nieskończoną ilość rogalików z wody, na wszelki wypadek podaję przepis, choć dawno, dawno temu już to czyniłam na tym blogu.
 1 kg mąki, 2 margaryny zetrzeć na tarce, 8 dag drożdży rozetrzeć z 1/2 szkl cukru, dać szczyptę soli, cuk. wan. 10 łyżek mleka, 4 jaja, zarobić ciasto, zawinąć w ściereczkę włożyć do dużego garnka z zimną wodą na 2 godz( całe zanurzone). Po tym czasie wyjąć, podsypać mąką na stolnicy, wyrobić troszkę, rozwałkować na ok. 4 mm, ciąć na kwadraty, po przekątnej kłaść pasek marmolady, zwijać dwa boki do środka i skleić, piec kilkanaście minut( pilnować, bo szybko się zrumienią). Świeże pyszne, a można dać do zamkniętego pojemnika i wówczas poleżą bardzo długo. Smacznego!
I tym słodkim akcentem żegnam się z Wami do następnego posta:-)