"Nigdym ja ciebie, ludu nie rzuciła..."

Wracam czasami do wierszy Marii Konopnickiej, które są przepełnione miłością do ziemi ojczystej, do wiary przodków i szacunkiem dla pracujących na roli.
Dziś do takiego powrotu skłoniło mnie święto Matki Bożej Siewnej, czas poświęcenia ziarna pod zasiewy. To dzień urodzin Matki Bożej, a przecież świętujemy urodziny Tych, Których kochamy. Zgodnie z tradycją,  w dniu 8 września błogosławi się ziarno przeznaczone na siew.

Biorąc do ręki kromkę chleba, zazwyczaj nie myślimy ile dni musi upłynąć, ile pracy i wyrzeczenia potrzeba byśmy mieli ten dar codzienny.
Nie upiekłam chleba, choć dobrze pamiętam pieczenie chleba z czasów mojego dzieciństwa.
Ale upiekłam drożdżowe ciasto wg przepisu p. Zosi, świetnej Gospodyni, którym to przepisem chętnie się dzielę. Bo pajda takiego drożdżowca świetnie się komponuje z filiżanką kawy zbożowej zabielonej mlekiem i widokiem jesiennych pól, na których pozostało tylko wspomnienie kłosów pełnych ziarna.

Z przepiśnika p. Zosi:
Zrobić rozczyn z 1 szkl. mleka, 3 dag drożdży, 1 łyżki cukru i odrobiny mąki.
Gdy dobrze wyrośnie dodać 2 żółtka, 2 łyżki cukru, 1 łyżkę miękkiego masła, szczyptę soli i mąki ile zabierze ( ok. 2 szkl.) Dobrze wyrobić! Ja zrobiłam ciasto na dużą blachę, więc z dwóch porcji, bo chętnych jest wielu:-)
Zostawić do wyrośnięcia, następnie wyłożyć na blaszkę wysmarowaną tłuszczem, ułożyć połówki węgierek, skórką do dołu, posypać kruszonką zagniecioną z 1 szkl. mąki, połowy szkl. cukru i połowy masła. Upiec i delektować się super zdrowym, lekkim ciastem.

Mimo wielkiej suszy, mężowska uprawa dalii przetrwała. Wystarczyło kilka chłodniejszych dni, by georginie ( wolę tę starodawną nazwę) zaczęły się pięknić:-)

Kilka lat temu zmarła p. Stanisława, mieszkanka naszej Gminy. Taka lokalna Konopnicka. Całe życie pracowała na roli. Kochała wieś i jej mieszkańców. Miała piękne, wrażliwe serce, które przelewało na papier swoje przeżycia związane z jej maleńkim wiejskim światem.
W dedykacji do tomiku " Dzień w kroplach rosy", pięknym kaligraficznym pismem, niedługo przed śmiercią napisała mi" by skromne rymowanki przypominały to co przeszło, to co było, co w smutku cieszyło". Z wielkim wzruszeniem wspominam zacną p. Stanisławę czytając jej proste, chwytające za serce, strofy.
Zawsze świętowała Siewną...oto fragment jej wiersza:

Codziennie rano ze słońcem wstaje
I rannych ptasząt wita go śpiew
Co dzień swe siły w ofierze daje
Tej czarnej ziemi, tej matce swej.
                  ...
Co rok mu plony wydaje ziemia,
Co rok się staje odwieczny cud,
Kiedy w bochenek chleba się zmienia
Rolnika praca, rolnika trud.

Wiernym Czytelnikom wraz z pozdrowieniami zdjęcia kwiatowych piękności posyłam z zapewnieniem, że to tylko część kolekcji.