Wiosenne opowieści...

Dzwoneczkami, jaskrami, firletkami

wiosna się zaczyna

dywan rzuca pod moje stopy

a ja biegnę ponad trawami

by nie zdeptać życia zrodzonego

z tęsknot za słońcem.

W mojej wiosce mieszka Pani Pola. Według mojej wiedzy, jej życie przekroczyło 90 wiosen...
Odkąd ją pamiętam, zawsze była skromna, cicha i niezwykle religijna, choć codzienność boleśnie ją doświadczała. Najpierw na stanowisku pracy zginął jej dwudziestokilkuletni syn. Później na skutek powikłań powypadkowych zmarła córka osierocając troje malutkich dzieci. Potem przyszło jej pożegnać na wieki syna kapłana, który pełnił misję na Ukrainie. A Pani Pola, dzielna, drobniutka kobieta, pomogła ojcu swych wnuków wychować je na uczciwych ludzi, a zastępując im matkę przekazała najcenniejsze wartości, które wyznawała życiem.
Kiedyś przejeżdżałam obok jej domu ( pamiętam z jakim trudem wznosiła go ze swym nieżyjącym już mężem) i moje oczy utkwiły w niezwykłym obrazie.
Owa Pani, która z wielkim trudem porusza się przy pomocy dwóch kul, na kolanach, przygotowywała grządki wiosennego ogródka.
Nikt jej tego nie nakazał, to było jak najpiękniejsza modlitwa wyrażająca szacunek dla matki ziemi.
Od takich ludzi nam się uczyć trzeba...

Wieczorną porą uchwyciłam ten obraz. Skojarzył mi się z niezwykłym życiem Pani Poli, które prostą drogą prowadzi do nieba...