" Płaczą rzewnie Aniołowie, A któż żałość ich wypowie?..."

Zacytowany w tytule posta fragment pochodzi ze śpiewanych podobno tylko w Polsce przepięknych, smutnych i melodyjnych pieśni składających się na wyjątkowe nabożeństwo wielkopostne.
Jeśli znacie kraj, gdzie inne narody śpiewają Gorzkie Żale, napiszcie proszę...
Gorzkie Żale to popularne w Polsce nabożeństwo pasyjne, połączone z wystawieniem Najświętszego Sakramentu i kazaniem pasyjnym.  Na początku XVIII wieku ówczesny proboszcz kościoła św. Krzyża w Warszawie ksiądz Michał Bartłomiej Tarło  i Bractwo św. Rocha, istniejące przy tym kościele, rozpoczęli starania o pozwolenia na odprawianie w świątyni specjalnego nabożeństwa pasyjnego. Gorzkie żale po raz pierwszy odbyły się w 1704 r. Szybko zdobyły popularność wśród wiernych i zostały wprowadzone do innych kościołów w Warszawie, a następnie również w całej Polsce.
Tekst tego nabożeństwa składającego się z Zachęty ( Pobudki) i trzech części, w skład których wchodzi hymn i dwie pieśni, wydano drukiem w 1707 roku staraniem ks. Wawrzyńca Stanisława Benika, ze Zgromadzenia Księży Misjonarzy świętego Wincentego à Paulo pod tytułem Snopek Mirry z Ogrodu Gethsemańskiego albo żałosne Gorżkiey Męki Syna Bożego […] rospamiętywanie. Do obecnych czasów tekst zachował oryginalne, staropolskie brzmienie i w tej wersji śpiewany jest w naszych kościołach. Dziś przypada część druga. Lubię to nabożeństwo, ma ono dla mnie wymiar religijny, refleksyjny, ale również patriotyczny, polski, łączący lokalne wspólnoty.
W ten wyjątkowy czas publikuję kolejny z moich wierszy zrodzonych w ciszy...

 


Jasność poranka

odsłania kształty 

Twojego krzyża

z wolna ustępujący mrok

przybliża Twoje Serce

wiem, że Jesteś blisko

– najprawdziwsza Miłość

po którą wyciągam ręce

spokojne przemierza 

przestrzeń między nami.

Czas gubi swoje kroki

i ważne staje się nieważne

gdy kogoś się kocha.

W starych drewnianych kościołach, wyrzeźbione ręką prostego rzeźbiarza amatora, Chrystusowe Wizerunki, smagane czasem, ludzką łzą, bólem serca, niekiedy buntem, bezradnością, odrapane z farby, frasobliwe, są jak najwierniejsi Przyjaciele, co milczą, słuchają, nie oceniają i nie zdradzą...

Czasu pełnego refleksji Wam życzę i radości pochylania głowy w przedsionku starej, naznaczonej historią pokoleń, świątyni...