Zaczarowany sad Józka.

Józek był kolegą mojego taty. Był w wieku, który "upoważniał" mieszkańców naszej wioski do nazwania go "starym kawalerem". Bardzo go lubiłam, bo był pogodny i obiecywał mi ( gdy miałam 5 lat), że się ze mną ożeni:-)))))))
Obietnicy nie dotrzymał i zanim dorosłam, ożenił się z inną Basią i opuścił naszą wioskę.
Ale zanim to nastąpiło, posadził sad...
Dziś nie ma Józka wśród żywych, nie ma też Warszawy, którą podwoził chore dzieci do lekarza, pozostał tylko zaczarowany sad, do którego teraz czasami zachodzę snując wspomnienia z kraju lat dziecinnych, kiedy to miejscowi chłopcy wspinali się na starą czereśnię, by zakosztować pierwszych letnich witamin...
Spacerując wśród traw, krzaków i zarośli, myślę sobie:

I jak tu przejść obojętnie wobec drzew zaczarowanych pięknem najprostszym?

Jak nie dostrzec połamanych drzew, co kryją w konarach wspomnienia upływających lat?

Jak pominąć znajome widoki zakorzenione dawnymi obrazami w sercu?

Jak się nie zasłuchać w muzykę pszczół, owadów i wiatru?

Jak nie podnieść głowy ku niebu, mimo, że zmęczona codziennymi frasunkami?

Jak nie przysiąść na chwilę na zmurszałych konarach drzew?

Jak się nie zatrzymać przy owej sławnej czereśni o żółto- różowych owocach...

I jak ominąć chatkę, która kiedyś była domem Józka, a dziś rozmawia z akacjami i czasami... ze mną, bo ja kocham wspomnienia...