Czterolistna koniczynka od Pawełka.

Pawełek obchodził urodziny w listopadzie, a dokładnie 13 dnia miesiąca.
Był naszym uczniem nauczanym indywidualnie w domu z powodu jego ciężkiej choroby.
Był nadzwyczajny. Fizyczne kalectwo znosił z uśmiechem, ciekawy świata oczekiwał na kolejne lekcje. Otoczony miłością rodziny cieszył się każdym dniem.
Zmarł bardzo młodo. Półtora roku po jego śmierci, niespodziewanie dla wszystkich, zmarł jego ojciec, który opiekował się najwięcej Pawełkiem. To było tak oczywiste jakby Pawełek chciał natychmiast zabrać swojego kochanego tatę do lepszego świata...
Odwiedzałam Pawła w jego domu, jego bracia ukończyli nasze gimnazjum, jego mama uczyła w innej szkole. W tym domu zawsze panowała miła, niezwykła atmosfera, tam można się było wiele nauczyć- serdeczności, umiejętności niesienia innym pomocy, akceptacji drugiej osoby.
Myśląc o dzieciach, które mają inne możliwości rozwoju, przypomina mi się z jaką miłością podchodził do nich mój ulubiony poeta- ksiądz Jan Twardowski, co znalazło odzwierciedlenie w wierszu " Do moich uczniów".
Kiedyś zadedykowałam Pawełkowi wiersz, mam nadzieję, że nie ma mi tego za złe, że w tym poście publikuję jego fragment.

...i Twoje serce nas uczy pokory
i każe głowę przed Bogiem pochylić
za wszystko dobro codziennie dziękować
bo Stwórca świata nie mógł się pomylić

i jeśli zsyła chorobę, cierpienie
sam Chrystus wtedy prowadzi człowieka
obiecał przecież dać ludziom zbawienie
i dziś na Twój uśmiech Pawełku czeka...

Dziś odnalazłam list sprzed 12 lat, w którym Pawełek dziękował mi za ów wiersz napisany specjalnie dla niego, i który był jak to określił ," jego własny". Opowiadał o nim p. Marcie, naszej pedagog, która z wielkim oddaniem, przez kilka lat dzieliła się z nim nie tylko wiedzą, ale przede wszystkim serdecznością i dobrocią. Do listu Pawełek dołączył karteczkę z czterolistną koniczynką- dla mnie- na szczęście...

Szczęście ma różne odcienie...Jestem szczęśliwa również dlatego, że mogłam uczyć się bycia szczęśliwą od Pawełka, dziecka obdarzonego wielkim sercem.
Nie ma go wśród żywych, pewnie cieszy się radością, o jakiej nam się nawet nie śni.A ja wracam pamięcią do tamtych dni, kiedy opowiadał mi o swoich marzeniach i pieczołowicie przechowuję listy ucznia do nauczyciela.
Wiem też, że życiowe lekcje bywają trwalsze od książkowych, a "czucie i wiara silniej mówi do mnie, niż mędrca szkiełko i oko"...