Odgłosy lata.

Dzień zbliża się ku zachodowi...

Słońce posyła ostatnie pozdrowienia zza chmur, przypominając o swoim istnieniu widokiem różanej koronki zdobiącej niebieski obłok.
Stoję na balkonie urzeczona odgłosami lata.
Ciepłe powietrze gładzi moją twarz odgarniając wszystkie smutki.
Spokojna wieś powinna zbierać się do snu.
Innym razem tak, ale nie w lipcowy wieczór.
Przecież ruszyły żniwa.

Dojrzałe kłosy uginają się pod ciężarem " chleba".
Zachodzące słońce złoci łany kładące posłusznie głowy pod ostrza kombajnów.
Miarowy stukot maszyn oznajmia światu, że oto przyszła pora zbiorów.
Suche ziarno sypie się na podstawione wozy.
Tylko koniki polne mogą zakłócać śpiew maszyn i nawoływania ludzi oddających cześć ziemi.
Wygrywają więc do woli własne melodie.
Człowiek i przyroda w środku lata- piękno wsi- piękno Bożego świata.
Pochylam głowę przed majestatem przyrody.
Jak dobrze, że jest lato i wieś, jak dobrze, że mogę je podziwiać...
Jak dobrze, że umiem za nie dziękować!

 Dziękuję tak jak umiem- obrazami malowanymi sercem, które wrosło w tę wieś...