O planach, pokorze i innych drobiazgach...

No cóż, zdarza się, moje własne uzębienie popsuło mi cały weekend majowy. Na szczęście, mój Doktor, nie bacząc na wyjątkowy charakter tych dni, ratował mnie z opresji, za co mu dziękuję...
Plany się zmieniły, a ja kolejny raz uświadomiłam sobie, że nawet takie " maleństwo" może wszystko zmienić, a człowiek całe życie uczy się pokory.
Mimo wszystko, w chwilach bardziej znośnych udało mi się parę rzeczy zrobić.
Przede wszystkim, zmieniłam siedlisko kuchennym aniołom i teraz mają jaśniej...i weselej...

Jak już kiedyś wspominałam- w moim domu królują anioły. A że w kuchni spędzam mnóstwo czasu, to sobie ucinamy różne pogawędki:

Anioł z kuchennego okna. 

Anioł radością zawitał

na moim kuchennym oknie

bo należy do wszystkich

którzy cudów świata

wypatrują przez jego szybę.

Anioł fruwa i czeka w bezruchu

milczy bo słucha

opowiada i wtedy trzeba go słuchać

filtruje promyczki słońca

które załamane w jego sukience

osiadają na filiżance aromatem kawy

podnosząc temperaturę uczuć

które wkładam w moją

szczęśliwą codzienność kuchni.

Patrzę na mojego Anioła

który ma więcej zajęć ode mnie

bo jego stróżowanie

musi pokonać moje troski

o wszystkie sprawy świata

których początek ukrywa się w kuchni.

Uśmiecham się do mojego Anioła

który jest mój i nie tylko mój

tak jak moje szczęście

jest moje i nie tylko moje

bo w nim musi być miejsce

dla wielu aniołów

które z radością przycupnęły

na oknie mojej kuchni

przez które serce wygląda na świat. 

I tak to moje pracowite anioły powiększyły swoją rodzinę w czas weekendu. Moje dorosłe Dzieci obdarowały mnie pamiątkami z podróży- oczywiście aniołami:

 

 Ostatnie dni obfitowały w prezenty, otóż od Gosi- Stare Pianino otrzymałam śliczną deseczkę lawendową jako dodatek do zakupów. Gosia sprawiła mi mnóstwo radości, a sama może się cieszyć radością obdarowywania. Oto sympatyczne drobiazgi, które wnoszą niepowtarzalny urok do kuchni, bo przecież kuchnia musi mieć" to coś".

 

 A w ogrodzie tulipany drżą na wietrze i piją krople rosy...

 A storczyki nie chcą być gorsze i kwitną na nowo, mimo, że poświęcam czas tylko ogrodowym braciom...

 

Maj to czas kwitnących jabłoni

- to dla nich ten wiersz:

Białe płatki

moich nieustannych zachwytów

spadają na ziemię

razem z nimi

opada wiosna

kolejna wiosna mojego życia

i kolejna radość istnienia

biel i róż

przebiegają przez moje życie

tchnieniem wiosny

nieustannie budzą

źródło

które jest we mnie

od zawsze

zbieram płatki

i posyłam je

w  stronę słońca.

A ja odnawiam dwie rodzinne pamiątki, ale o tym w następnym poście, na który zapraszam  wyczekując słońca...