Przedwiośnie

Zdecydowałam, że... już przedwiośnie!
To  dla zadziwionych- moja piąta pora roku...
Słońce zaświeciło, resztki śniegu chowają się w cieniu drzew zawstydzone zbyt długą gościną na naszych podwórkach.
Ptaki nieśmiało rozkręcają wokalne występy. Postanowiłam poszukać widocznych oznak przedwiośnia.
Najpierw w domu:

Nie ma wątpliwości, że hiacynty zwiastują nową porę roku...

Potem w ogrodzie:

Nieśmiało wygrzebują się spod liści...

Stokrotki- niebawem zaścielą biało- różowy kobierzec, dziś są pierwsze- przynajmniej u nas. 

A przedwiośnie, jak na moim głównym zdjęciu- zaszumiało wierzbami...

Przyszło w moim wierszu i w słońcu: 

Zimno jeszcze

a ja otwieram okno wspomnień

pierwszy promyk słońca

kusi obietnicą życia

wyruszam w świat

na poszukiwanie wiosny

zakwitają bazie

zaczarowane gałęzie mojego dzieciństwa

pachnie ziemia

mój świat ograniczony

do maleńkiej wioski

budzi wspomnienia

rozgarniam liście

ufna że odnajdę pierwsze pąki kwiatów

w ich nieśmiałości

ukrywam własne lęki

choć to kolejne przedwiośnie

wiem

że nic nie będzie takie samo

nie ma dwóch

identycznych kwiatów.