Trzeba czekać aż 10 miesięcy...

Kończy się czerwiec i zakończyły się też liczne działania artystyczne z moim udziałem. 
Na kolejne wydarzenia trzeba będzie długo poczekać, a na pewno na nasze tradycyjne spotkania przed wiejską kapliczką.
Tradycja śpiewania pieśni Maryjnych przed przydrożnymi kapliczkami w maju jest bardzo rozpowszechniona w Polsce.
Ale czerwcowe spotkania modlitewne chyba są rzadkością.
Ponieważ " moja" kapliczka jest zbudowana w typie Serca Jezusowego, postanowiłyśmy, cztery kobiety z tego " zakątka" wsi, śpiewać przez cały czerwiec Litanię do Serca Jezusowego i kilka pieśni ku Jego czci. Bowiem czerwiec w tradycji Kościoła przeznaczony jest na kult Serca Jezusowego.
Spotykamy się codziennie o 19.30 i tak się przyzwyczaiłyśmy przez maj i czerwiec do tych spotkań ( mimo, że wymaga to wielkiej samodyscypliny), że teraz nam żal, że zabraknie nam tych wspólnych rozmów po śpiewaniu, wymiany informacji i zwyczajnej pogawędki na wzór tych, które czyniły niegdyś kobiety z naszej wioski.
Powiecie, że można wpaść do sąsiadki na kawę- niestety, to zupełnie coś innego...

Bieleją już zboża, jak widać na zdjęciu z kapliczką.
Lato jest w pełni, a w ogrodzie szaleją liczne kwiaty. Dziś pozwolę się pokazać tylko liliowcom, bo prawdziwe księżniczki, czyli lilie muszą mieć oddzielną prezentację.
Wspomniałam też o ostatniej( w sezonie wiosenno- letnim) z moich licznych imprez artystycznych,
o kolejnym plenerze malarskim w uroczym zespole parkowo- dworskim w Brniu, znanym kiedyś ze świetności w całej Polsce południowo- wschodniej.
Ze względu na wakacje ( opieka nad Wnukami) pracowałam trochę " zdalnie", ale wymagane regulaminem dwa obrazy z terenu objętego plenerem, powstały.
Różnorodność Artystów biorących udział w plenerze sprawiła, że prace były niezwykle interesujące, atmosfera przemiła, a wernisaż mimo ulewy tego popołudnia, wypadł doskonale.
Tuż przed otwarciem wystawy zaświeciło słońce i mimo, że prezentacja obrazów nie mogła się odbyć na terenie parku, to Goście mieli możliwość przebywania zarówno w dworku, jak też na zewnątrz.

Grupa artystyczna z Organizatorami.

Moje obrazy plenerowe.

Kilka miłych wspomnień...

I sesja zdjęciowa w towarzystwie " krakowiaków" :-)
Ale wróćmy do obiecanych liliowców:

W takim otoczeniu warto sięgnąć po fascynującą lekturę, z ciekawą akcją, nie tylko z ogrodami w tle...

Serdecznie pozdrawiam wytrwałych Czytelników i życzę miłych letnich dni...

Najdłuższy dzień, a czasu wciąż mało:-)

Najdłuższy dzień, najkrótsza noc...przesilenie, upał i cudowne lato.
Tak się dzieje, że zawsze mamy w naszym przekonaniu coś najdłuższego, coś najkrótszego, co dla innych, z innej perspektywy wcale nie jest uważane za naj...
Jak tradycja każe, dziś trzeba poszukać kwiatu paproci, ja sobie taki " zmontowałam" :-)

Ten legendarny kwiat zamieszkał dawno temu w umyśle kilkuletniej Basi i "gnębił" ją swoją tajemniczością i niedostępnością.
Życie z czasem zweryfikowało prawdziwość jego istnienia, więc od wielu lat szukam kwiatu paproci wcale nie w paprociach.
Próbuję sobie wyobrazić pradawne zmagania młodych z tym tematem w noc Kupały, a potem świętego Jana. Bardzo na czasie okazała się najnowsza książka jednej z moich ulubionych pisarek.

Jest tam też wątek nocy świętojańskiej, a cała historia założycieli cukierni " złote serce" bardzo wciąga czytelnika.
A serwowane tam słodkości pobudzają nie tylko wyobraźnię:-)
Przeczytałam wszystkie powieści D. Gąsiorowskiej i żadna mnie nie rozczarowała, wręcz przeciwnie, każda oczarowała.
Wróćmy jednak do lata.
Na ile to możliwe, korzystam z jego piękna w najbliższym otoczeniu, więc zaległości w prezentacji kwiatów mam spore.
Róże, lilie i liliowce muszą poczekać w kolejce...
Tymczasem...

I pamiętajcie- kwiat paproci może być wszędzie, trzeba się tylko uważnie rozejrzeć:-)

Serdecznie pozdrawiam i dziękuję, że jesteście...
Dawno obrazu nie było, więc dziś mały bonusik:-)

Teraz już się żegnam :-)

To święto jednakowo mnie wciąż cieszy.

Dawno wyrosłam z krakowskiego gorsetu, ślicznego, który przed laty moja Mama pożyczyła znajomej " na wieczne nieoddanie".
Akurat w tym temacie sprawdza się powiedzenie " dobry zwyczaj, nie pożyczaj"!
Mimo braku tej pamiątki pozostało we mnie ogromne umiłowanie dziecięcego święta na zakończenie oktawy Bożego Ciała kiedy to święci się wianki. Swoim zwyczajem wyruszyłam wczoraj na łąki.

Była słoneczna pogoda, a ziół całe mnóstwo. Rozkoszowałam się zbiorami i widokiem, a potem podczas kąpieli dopadłam kleszcza, który jeszcze nie zdążył się zadomowić! Nic to! Miałam zamówienia na cztery wianki i dziś je poczyniłam z wczorajszego zbioru.
Oto one:

W tym dniu w sposób szczególny wspominam babcię Józię, która wiła wianki, a po której ( nie żyje już od 30 lat) ja przejęłam tradycję.
I cieszę się jak dziecko, poświęcam wianek, zawieszam w ganku i dopóki sił wystarczy, tak będę robić.
Kiedyś te wianki, zasuszone, wykorzystywano do sporządzania naparów w różnych dolegliwościach ludzi i zwierząt.
Szkoda, ze tak mało wiemy na temat ziołolecznictwa, a bezgranicznie ufamy chemii.

W tym roku w moich wiankach znalazło się mnóstwo ziół, nie wszystkie potrafię nazwać, a osobliwością były prawdziwe, dziko rosnące poziomki, które pojawiły się po latach i prawdziwy rumianek na podwórku ( nie było go u nas ponad 40 lat i wrócił).
Jak w każdym roku, nazbierałam płatków róż dla naszej Natalii, która też niebawem wyrośnie z czasów sypania kwiatków.

I z lekturą też dobrze trafiłam na czas ziół i kwiatów, poniższe tytuły polecam, bo dobrze się czyta.
Dziś nikt na szczęście nie karze za stosowanie ziół, tylko wiedzy nam brak w tym temacie.

A teraz kwiatowo- ziołowa uczta:

I kolorowe niebo...tam gdzieś są wszystkie kobiety z mojej wioski, które od wieków święciły wianki z ziół...