Pociąg pospieszny czyli wiosna 2024:-)

Takie skojarzenie przyszło mi na myśl: wiosna pędzi jak pociąg pospieszny i jeśli się zagapisz, nie zdążysz wsiąść. No bo kto to widział, żeby koniec maja kończył sezon truskawkowy.
Wszystko zaczęło się wcześniej, susza, a potem kilka ulew, dokonały reszty.
Miejsce, w którym mieszkam obfituje od dawna w plantacje truskawek.
W zasadzie to wyrosłam wśród truskawek, więc mam prawo do opowieści.
Na przestrzeni lat nawet ta sprawa uległa wielkim przeobrażeniom.
Kiedyś, kiedyś...
Po zakończeniu zbioru należało truskawki rosnące w rządkach, jedna za drugą, " obciupać", czyli rozprawić się z chwastami, ale tak by na części z nich pozostawić młode pędy z zawiązanymi krzaczkami czyli " flance".
Kiedy sadzonki nieco podrosły, odcinało się je ( ukorzenione) od rośliny macierzystej w dni kiedy było mokro i " rosił" mały deszcz przygotowujący ziemię na przyjęcie nowych roślinek.
Następnie sadziło się je w rzędach wyznaczonych znacznikiem własnej produkcji.
Taka plantacja istniała ok 4 lat, a później zakładało się nową. Smaczne, słodkie, z reguły małe owoce były zbierane do koszyczków tzw " łubianek" ( waga brutto 2,35 kg) i odstawiane do punktów skupu, które działały w każdej wiosce na czas sezonu truskawkowego.
Plantator otrzymywał " kwit" ze sprzedaży, za który odbierał po pewnym czasie pieniądze z banku spółdzielczego. Późnym wieczorem, na skup,  podjeżdżał samochód ciężarowy " star" i zabierał owoce do przetwórni.
Mój Tato nie był w stanie zebrać sam truskawek, ja i Brat byliśmy dziećmi, a Mama pracowała w WDT ( wiejski dom towarowy), zaś owoce nie mogły czekać bo ich żywotność jest krótka.
Dlatego koniecznością stało się zatrudnianie dziewcząt i kobiet pochodzących z okolic, gdzie nie było truskawkowych upraw.
Takie dziewczęta dostawały codzienne posiłki, spały na siennikach w naszym małym drewnianym domku i zarabiały pieniądze od każdego zerwanego koszyka, bądź umawiały się " na dniówkę".
Tato przywoził je motocyklem z odległych wiosek i mieszkały u nas ok. dwóch tygodni.
Lubiłam ten czas, bo w domu było gwarno i wesoło, one opowiadały o swoich rodzinach i po tych dwóch, czasem trzech tygodniach żal nam się było rozstawać.
Wiele z nich powracało w kolejnym roku by sobie zarobić grosza, bo pochodziły z jeszcze biedniejszych wiosek niż nasza.
Jedyną niedogodnością w tym czasie było moje uczulenie na krzaki truskawek, które mnie " parzyły" podczas zrywania, a później na moich rękach pojawiała się swędząca wysypka.
Wtedy nie znaliśmy pojęcia alergii.

Gospodarze stosowali tylko naturalne nawozy wytwarzane przez domowe zwierzęta i nikt nie słyszał o opryskach na to i owo. Truskawki dojrzewały w promieniach słońca i nikt ich sztucznie nie " pędził".
Pierogi wypełnione truskawkami i cukrem, polane zrumienionym masełkiem " od krowy" smakowały wybornie.

Dziś krajobraz uległ zmianie. W wiosce nie znajdziesz obornika, bo nie ma zwierząt hodowlanych. 

Za to jest mnóstwo chemii, opryski na chwasty, na choroby grzybowe, na szkodniki etc.
Wiosną plantacje są przykrywane włókniną żeby było cieplej i szybciej, trwa wyścig, bo pierwsze truskawki są zawsze droższe. Oczywiście, muszą być "olbrzymie", jednakowo czerwone, szypułkę też mają dużą, żeby można je było obrać zadbanymi paznokciami:-)))
Obok każdej plantacji ustawionych jest kilkanaście samochodów, bo każdy wynajmujący się do zbierania przyjeżdża własnym samochodem. Uwierzcie mi, dzisiejsze " wyrośnięte" owoce, niewiele mają wspólnego z tamtymi truskawkami, których dziś nikt pewnie nie chciałby kupić, bo współczesny świat preferuje wygląd! To co w środku...staje się mniej ważne...

Człowiek jednak musi się przystosować, bo nie ma wyjścia...
I niestety, te ekologiczne, nie chcą same rosnąć, owocować, bo również czekają na chemię...
Dość tych opowieści, wiemy jak jest, więc niech w dobry nastrój wprowadzi Was kilka " wiejskich zdjęć.

Serdecznie pozdrawiam w piękne święto Bożego Ciała, zgodnie z tradycją, zerwałam brzozowe gałązki przy jednym z polowych ołtarzy, by strzegły domostwa do przyszłego roku.

Zapraszam niebawem na " kwiatowe wianki", które również są naszą tradycją...