To imię wybrałam sama.

Moje imię ( tylko jedno zapisane w urzędzie) wybrał starszy ode mnie o 8 lat mój Brat i nie zamieniłabym go na żadne inne.
Drugie imię ( zapisane tylko w księdze chrztów) wybrała moja chrzestna, Kazimiera, znacząc tym swój ślad.
Imię, a raczej Patronkę do Bierzmowania wybrałam sama, zauroczona naszym parafialnym kościołem i jego patronką, św. Katarzyną Aleksandryjską, która w uczonej dyspucie pokonała znakomite grono mędrców pogańskich.
Mądra, piękna, do końca wierna Bogu, z palmą męczeństwa w ręku i kołem, narzędziem tortur, które wg przekazu rozpadło się przed Jej świętością, jest w naszym kościele przedstawiona w różnych wizerunkach.
Najbliższy jest mi ten z feretronu noszonego niegdyś we wszystkich procesjach przez młode dziewczęta.
Figura Świętej jest piękna, postać subtelna i dobrze, że zajęła stałe miejsce na jednym z filarów kościoła.
Przed laty napisałam okolicznościowy wiersz, a teraz dopełniam go rysunkiem wykonanym z racji dzisiejszego odpustu parafialnego by uczcić moją Patronkę z Bierzmowania.

A oto i rzeczony wiersz:

Rzecz o Patronce mojego kościoła

Święta Katarzyna z mojego kościoła

wsparta o koło, co pękło przed świętością,

w ranek pogodny spogląda śmiało

by nas zachwycić Dziewicy czystością.

W południe palmą pierwszeństwa nas wita

w orszaku świętych przed Bogiem klękając,

o czystość serca i o wiarę pyta

z mądrością wielką na nas spoglądając.

Zwoje pism starych przed mędrcami rozkłada

uczenie dysputuje – sercem chwaląc Boga

ludzką mądrością przedziwnie włada,

nie zna co strach i przed śmiercią trwoga.

Wiarę i mądrość zasiewa dokoła

z pięknością serca przedziwnie ją miesza,

o pokój, dobroć i uczciwość woła

z rozumem i radą wątpiącym pośpiesza.

W Jej oczach nieba piękno się odbija,

Aleksandryjska Panna, Katarzyna Święta

szukającego ratunku człowieka nie mija

o każdym z nas przed Bogiem pamięta.

Wieczorem w gwiazdach nauki rozczytuje

i kościół w Oleśnie ma pod swą opieką,

Stwórcy za ludzi i ich życie dziękuje

Święta Patronka – nasza już od wieków.

Wrosła w nasz pejzaż jedyny na świecie,

w którym się naszą Orędowniczką stała,

codziennie z niebem łączy ziemię przecież,

za to Katarzynie cześć i wieczna chwała.

 

Jeśli szukasz prawdy i o radę prosisz

pokłoń się nisko w Oleśnie, w kościele

Ona z Tobą przed Chrystusem cichutko uklęknie

byś dużo otrzymał i mógł dawać wiele.

Parafialne odpusty mają swój urok i koloryt i są pomostem z dawną epoką, gdy ludzie potrafili się cieszyć drobiazgami, a dzieci zachwycały się nawet najprostszą, odpustową  zabawką.

Im bardziej oddalamy się od czasów dzieciństwa tym bardziej cenimy wspomnienia.

W moim dzisiejszym poście chcę jednak zwrócić uwagę na coś innego.
Od dawna bowiem zachwycają mnie feretrony. Mogą one przybierać formę dwustronnego obrazu, płaskorzeźby, bądź rzeźby, a ich konstrukcja umożliwia noszenie ich podczas procesji przez cztery osoby. Z radością stwierdzam, że reaktywowane w ostatnich latach Koła Gospodyń Wiejskich, podczas uroczystości religijnych prezentują piękne zabytkowe elementy wyposażenia kościołów oraz barwne ludowe stroje, które w tym czasie kobiety zakładają.
Zwiedzając zabytkowe kościoły, zawsze wyszukuję pięknych feretronów, których noszenie było kiedyś wyróżnieniem i radością dla biorących udział w procesji.
Oto kilka z nich:
Trójca Święta w połączeniu ze Świętą Rodziną

Dzieciątko Jezus

Matka Boża Nieustającej Pomocy

Św. Antoni

Św. Katarzyna

Św. Jan Kanty w cudowny sposób sklejający rozbity dzban ubogiej służącej

Św. Józef

Przyznacie, że piękne...
A to nasz kościół w jesiennej szacie wiekowych drzew, rosną tu dęby, lipy, kasztanowce, akacje.

Serdecznie pozdrawiam z przesłaniem, że " Św. Katarzyna, Adwent zaczyna".

Za oknem śnieg, a w domu kwitną lilie...

Do następnego spotkania, zapraszam.