Za co kocham amarylki?

Amarylis czy hipeastrum? są bardzo często mylone. Dla mnie to amarylki, bo tak je pamiętam z dzieciństwa, gdy najczęściej królowały te "w paski". Przez większą część roku nie mają walorów estetycznych, ale za to, w momencie kwitnienia są olśniewające. Latem wynoszę je w zacienione miejsce w ogrodzie, a na przedwiośniu, gdy ruszają do akcji, obserwuję je codziennie.
A one jakby drożdżami żywione mają niesamowite przyrosty, śmigają w oczach i tak jest już z trzema okazami, a czwarty tkwi w jakimś letargu!  Ta środkowa pokusiła się o dwa kwietne pąki.
Zobaczymy jakie będą mieć kolory, jakie obstawiacie?
W moich obrazach znalazłam też amarylkę, ale ona dawno już gdzieś wyfrunęła z gniazda.

Kolejną niespodzianką była dla mnie przesyłka od Magdaleny z http://zaciszelenki.blogspot.com/
Jakiś czas temu wzięłam udział w konkursie przez nią organizowanym i teraz stałam się właścicielką tych wszystkich prezentów, za które Lence serdecznie dziękuję, a zwłaszcza za książeczki, które wykorzystam podczas zabaw z Wnukami.

Babcia natomiast zaczytuje się książkami autorstwa Sławomira Kopra, które pokazują rzeczywiste osobowości znanych ludzi, bez upiększeń, ujawniając złożoność ich psychiki i problemy, z jakimi przyszło im się zmagać w życiu.

Dziś zamiast poezji będzie codzienność, czyli kulinaria.
Na kilka dni przed tłustym czwartkiem " zaprawiam" żołądek najwspanialszą karkówką " a la Basia" i pączkami.
Przyznaję, że dietetyczne żywienie nie jest moją mocną stroną:-)

I to już koniec na dziś, serdecznie pozdrawiam.