Każdego roku, 16 maja...

16 maja 1993 roku wypadł w niedzielę.
To właśnie ta niedziela stała się wielkim świętem dla społeczności lokalnej oraz początkiem systematycznego ukazywania światu, zapomnianej nieco postaci wielkiej Polki- Stefanii Łąckiej.
Nauczycielki z wykształcenia, z racji wykonywanej pracy-redaktorki czasopisma " Nasza Sprawa", bohaterskiej więźniarki Auschwitz- Birkenau, nazwanej przez współwięźniarki " Aniołem Dobroci " pośród okrucieństwa obozowej rzeczywistości.
O jej niezwykłych, heroicznych czynach mogłabym opowiadać całymi godzinami, o tym jak narażała każdego dnia swoje życie ratując przeznaczone na śmierć więźniarki, o tym jak chrzciła obozowe noworodki, o tym jak organizowała potajemne obchody ważnych świąt narodowych i kościelnych za drutami obozu, o tym jak pomagała innym przetrwać każdy dzień nieludzkiego cierpienia i poniżenia i o tym w końcu jak zadeklarowała oddać życie za młodziutką współwięźniarkę, i o wielu innych heroicznych czynach.
A miała być tylko numerem 6886...
Przez kilka kolejnych lat po nadaniu szkole w Gorzycach imienia Stefanii Łąckiej, urodzonej w pobliskiej Woli Żelichowskiej, zebrałam pokaźny materiał dowodowy na cele procesu beatyfikacyjnego.
Obecnie, dokumentacja bohaterskiego życia Stefanii, zmarłej na skutek obozowego wyniszczenia, w rok po wyzwoleniu, znajduje się w odpowiednich urzędach Watykanu. Chciałabym dożyć tej chwili, gdy Stefcia zostanie oficjalnie ogłoszona beatyfikowaną, ale droga do beatyfikacji jest długa i skomplikowana.
Może choć któreś z dzieci ogrywających 28 lat temu sceny z życia Stefanii, dożyje tej pięknej chwili.
W moim przekonaniu, Ona, jest Osobą, która każdego dnia realizowała powołanie do świętości, dlatego wierzę, że oręduje za nami w niebie.

W dzisiejszym dniu, gdy wspominam tamten maj, uroczystość Pierwszej Komunii Świętej przeżywa Córka jednej z ówczesnych  Uczennic biorących udział w spektaklu o bohaterskiej Polce.
Czas pędzi tak szybko, że nie można go zmarnować, bo żaden dzień się nie powtórzy...
Poniżej zamieściłam dwa zdjęcia, wspomnienie niezwykłego dnia poświęconego Osobie, która każdy dzień swojego krótkiego, bo liczącego 32 lata życia, poświęciła Bogu, Ojczyźnie i Człowiekowi.
Dzień ten był również dowodem na wspaniałą wspołpracę i zaangażowanie wszystkich mieszkańców wioski.

Gdyby ktoś z czytających tego posta, zechciał zapoznać się bliżej z tą niezwykłą Postacią, z radością prześlę na maila, jeden z moich artykułów pisanych niegdyś do prasy.
A to jeden z wierszy z tamtych lat, poświęconych Stefanii:

Był ktoś
kto zamienił drżenie rąk
na gesty wdzięczności
kto kochał prawdziwie i za nic
był ktoś
kto wyszeptał cichą modlitwę życia
gdy mrok zasłonił słońce
gdy obozowe druty kaleczyły duszę
a człowiek zapomniał o miłości...
był ktoś
kto w ciemnościach odnalazł drogę
by cyfry 6886
ułożyć na kształt serca...

Gdy zakwitają bzy, od lat wracam myślami do jednej z książek, których się nie zapomina nigdy.
W swoim życiu przeczytałam całe mnóstwo książek, niektórych zupełnie nie pamiętam, innym pomieszałam fabuły, ale są takie książki, które zapadają w serce i pamięć na całe życie.
" Syzyfowe prace" zapisały się tak trwale przede wszystkim sceną, którą jako dziecko, bardzo mocno przeżyłam i dlatego poniżej przedstawiam jej fragment:

" Przede wsią, w pustce na wzgórzu stała drewniana kapliczka, spróchniała już zupełnie od przyciesi aż do żelaznego kogutka na szczycie dachu.

Dokoła tej staruszki rosły bujne bzy z ogromnymi kiściami pachnących kwiatów.

Marcinek szybko skoczył ku kapliczce, wspiął się na płot i ułamał ogromny pęk kwitnących gałęzi. Wózek oddalił się i zbliżał już do wioski. Chłopiec rzucił się pędem po równej już tam drodze, strząsając rosę z kwiatów i zziajany cały ten pęk rozkwitły rzucił matce na kolana.

Nie miała serca wymawiać mu, że obrabował biedną, starą kapliczkę.

Mokre kwiateczki odrywały się, spadały wraz z kroplami rosy i lgnęły do jej palców, a duszny zapach tak dziwnie ją upajał…"

W moim ogrodzie są rożne gatunki bzów, ale właśnie te, prastare, musiały okalać kapliczkę " obrabowaną" przez Marcinka.

Kapliczka u Żeromskiego była inna od naszej wioskowej, ale nasza też jest otoczona starym krzewem bzu, który zawsze w maju zakwita na chwałę Maryi.
I tymi słowy kończę sentymentalnego posta pozdrawiając serdecznie wiernych Czytelników.