Zimowe rozmyślania o życiu.

Zima to jednak melancholijna pora roku. Wszyscy wiedzą, jakie są tego powody, więc się rozpisywać nie będę.
Czy ją lubimy, czy nie, trzeba to zaakceptować, chociaż ostatnimi czasy poddając się różnym nowoczesnym trendom, ona też ma inne oblicze...
To, co ma niezmiennie pięknego, to wschody i zachody słońca, którymi jakoś próbuje obłaskawić ludzkość.

Właśnie o takiej, jak teraz porze, przed kilkunastu laty zakończył swoją ziemską wędrówkę pewien p. Mieczysław, ofiarodawca pióra leżącego na poniższych zapiskach.
Z racji sprawowania funkcji dyrektora miałam kontakt z wieloma ludźmi o różnych profesjach i tak było w przypadku p. Mieczysława.
Był to bardzo kulturalny, elegancki Pan, oddany swojej pracy, a że przez pewien okres czasu nasze kontakty na płaszczyźnie zawodowej były ożywione, zdarzyło się, że p. Mieczysław znający moje literackie upodobania, ofiarował mi wieczne pióro.
Sam też pisał piórem, starannie, czyściutko, dokładnie...
Używam innego pióra, bo wspomniane ma ponad dwadzieścia lat.
Stoi na półce pośród innych pamiątek jak strażnik sentencji, która mi na myśl przyszła:
" Dobre czyny zostają po ludziach, którzy je czynili jako żywa pamiątka, jako ich ślad niezniszczalny, bo w drugim sercu wyryty na wieczność".

Skoro w tamte lata weszłam niepostrzeżenie, to zamieszczę kilka tematycznych obrazów z początków mojej twórczości...

i fotografie moich wschodów i zachodów...

bardzo dziękuję za każdy komentarz...