NAJMNIEJSZA, LECZ JEDYNA, BO NASZA WŁASNA

Obiecałam, że będą wspomnienia, dziś zamieszczam sentymentalny tekst o mojej wiosce, w której nie ma nawet żadnego sklepu, ani szkoły, nie mówiąc o innych obiektach użyteczności publicznej.
A jednak...

Kiedyś była dla mnie całym światem…
Po jakimś czasie zauważyłam, że jest mała i biedna i niewiele ma do zaoferowania.
Po latach widzę, że jest jedna i jedyna, a jej bogactwem są krzewy bzów i jaśminów, złociste pola zbóż, rozliczne zioła zakwitające na łąkach i przydrożnych rowach, jaskółki, które każdego roku powracają do swych gniazd i brzozowo- sosnowe zagajniki, dla których nie są straszne, piaszczyste, nieurodzajne gleby. Nad moją wioską niezmiennie rozciąga się błękit nieba, a wieczorna muzyka świerszczy rozpala gwiazdy. Wielki Wóz na nieboskłonie jest nieustannie gotów do żniw i sianokosów, a ja nadal widzę Matkę Bożą na tarczy księżyca w pełni, zaglądającego do mojego ogródka, by przyjrzeć się floksom i malwom pamiętającym zupełnie inne czasy. Kocham moją maleńką wioskę, którą opuszczałam jedynie na czas moich studiów w krakowskiej Akademii Górniczo- Hutniczej.
Stąd moja mama, w śnieżny, zimowy poranek, w popielcową środę, wyjechała by wydać na świat w pobliskim szpitalu swoją córeczkę. Od tej pory zaczęłam zapuszczać korzenie w mojej małej ojczyźnie, którą najpierw pokazywał mi mój tato prowadząc na spacery wyboistą, błotnistą drogą. Do mojej biednej wioski nie docierały autobusy, a jedyny we wsi samochód, dostojna „Warszawa”, był w posiadaniu pana Józka. W jesienne słoty i zimowe śnieżyce, wezwane na pomoc pogotowie, nie miało szans dotrzeć na miejsce, a ciężko chorego trzeba było jakoś przetransportować  nawet do Olesna. Nic dziwnego, że rodzice drżeli o życie swoich dzieci, gdy zaspy śniegowe sięgały dachów, a kilkunastostopniowe mrozy utrudniały wszelkie podróże. Mimo tych warunków, ciepło opatuleni, dziarsko zmierzaliśmy do szkoły w Gorzycach, wyciągając się wzajemnie z zasypanych śniegiem rowów.  Do odległych o 5 km, kościoła, poczty, ośrodka zdrowia, stacji PKP, urzędów i sklepów szło się gromadnie, najczęściej pieszo, bez cienia narzekania na bolące nogi.
Wprowadzanie córki w teraźniejszość było domeną taty, podczas gdy mama udawała się do miejscowego sklepu, w którym pracowała jako ekspedientka by zarobić środki na skromne utrzymanie rodziny.
Wprowadzanie mnie w przeszłość i historię naszej okolicy należało do babci, która pamiętała odległe czasy, pracę w breńskim dworze, wrześniowe walki w 1939r.  i nerwową ucieczkę Niemców połączoną z wysadzeniem mostu na Żabnicy. Do babci miałam pretensje, że nie wyszła za mąż za przystojnego ułana, tylko za starszego o trzynaście lat, cieślę.
W czasach mojego dzieciństwa, wzdłuż drogi przez wieś, stały rzędem drewniane, wapnem bielone domki pobudowane w 1934 r. po wielkiej powodzi, podczas której rozlane wody Dunajca zgarnęły stare, drewniane chatki niczym pudełka kryte słomą. I tu przydał się dziadek  cieśla, bardziej niż ułan, który  wybudował wiele domów we wsi. Do okien tych chatek zaglądały akacje, kolejne po brzozach i sosnach drzewa, którym nie przeszkadzała wioskowa bieda.
Najważniejszym miejscem w wiosce był pobliski most na Żabnicy ( dwukrotnie przebudowywany) i stojąca tuż przy nim, na skrzyżowaniu piaszczystych dróg,  kapliczka Serca Jezusowego. Polubiłam to miejsce, bo było ono jakoby bramą wejściową do mojej wsi, punktem orientacyjnym gdy trzeba było wezwać karetkę pogotowia lub powitać przybyłych gości.
Mój Chrystus, bo sobie Go przywłaszczyłam dziecięcym sercem, witał mnie każdego dnia po trzykilometrowej wędrówce ze szkoły, która wiodła ścieżkami poprzecinanymi rowami melioracyjnymi wypełnionymi po brzegi wodą.
Wieczorami Chrystus tonął w ciemnościach, bo elektryczności nie było. Do trzeciej klasy szkoły podstawowej uczyłam się przy lampie naftowej, a jej słabe światło nie osłabiło wcale mojej miłości do książek. Choć w okolicznych wioskach od lat świeciły elektryczne latarnie, o naszej biednej Dąbrówce przypomniano sobie dopiero w 1971 r. ale tylko w kwestii elektryczności, bo nadal nie było asfaltowych dróg, telefonów, sieci wodociągowej, ani gazowej. Mieliśmy za to studnie, w których wody było maleńko i nasączona była azotanami z pobliskiej Żabnicy, którą z Niedomickich Zakładów Celulozy płynęły cuchnące, czarne ścieki pokryte białą pianą.
Przydrożny Chrystus z wysokości swojej kapliczki ufundowanej w 1956 r. przez Salomeę Woleńską przyglądał się razem ze mną kolejnym zmianom dotyczącym wprowadzenia podstawowych udogodnień we wsi. Wzruszał się razem ze mną, gdy po objęciu przeze mnie obowiązków dyrektora Gimnazjum w Oleśnie w 1999 r. w mojej wiosce po raz pierwszy pojawił się autobus dowożący dzieci do szkoły. I ten sam Chrystus odprowadzał kolejnych mieszkańców wioski na miejsce wiecznego spoczynku… bo ostatnia droga wiedzie obok kapliczki, przez wspomniany most na rzece.
Temuż Chrystusowi opowiadałam o kolejnych radościach i smutkach mojego życia, gdy przychodziłam wiosną sadzić żółte bratki, a zimą pomagałam bratu w zakładaniu bożonarodzeniowych świecidełek.
Mijały lata, dorośli moi synowie, wzrastają moje wnuki, które prowadzę teraz do najważniejszego Mieszkańca naszej wioski.
Z ręką wyciągniętą w geście powitania, przygląda się faceliowym polom i łanom zbóż, otwiera serca słonecznikom i nieustannie oczekuje na wędrowców, którzy przemierzają wyznaczone im drogi życia.
A ja starzeję się razem z moim Chrystusem dziękując Mu za wszystkie dary i za te słowa, którymi mogę Mu oddać pokłon.