Kiedy niebo łączy się z ziemią.

Wczoraj czciliśmy Wszystkich Świętych, Tych, których kościół ogłosił świętymi i Tych, którzy swoim życiem wysłużyli świętość, choć ich nazwiska nie widnieją w spisach świętych...

Dziś Dzień Zaduszny, więc modlitwą obejmujemy wszystkich, którym coś zawdzięczamy...

Przez kilka lat mojego blogowania zamieściłam wiele postów, w których wspominałam zwyczajnych, lecz niezwykłych ludzi, którym wiele zawdzięczam. Zamierzam czynić tak dalej.
Pewnie nie pamiętacie, więc przypomnę w skrócie, że były wspomnienia o :
moim Tacie, który nauczył mnie kochać, o mojej Mamie, która przekazała mi silną wiarę, o Babci Józi, która wszystkim przebaczała z dobroci serca, o wesołej Babci Agnieszce, która w czasie okupacyjnej biedy wychowała dwanaścioro dzieci, o Pani Władzi, która systematycznie odwiedzała moją ciężko chorą Mamę i uwielbiała moje racuchy, o Panu Czesiu, co nas, gromadę wiejskich dzieci w trzaskające mrozy saniami odwoził do szkoły, o siostrze Judycie, która przez swojego bloga uczyła nas jak godzić się z własnym cierpieniem i odchodzeniem, o Józku- starym kawalerze, który mnie 4- latce obiecywał ożenek, o Panu Jasiu co zasadził w moim ogrodzie kasztany i na święta ofiarował mi dwie pomarańcze w czasach gdy nawet kubańskich nie można było dostać, o Ryśku kierowcy- legendzie gimnazjalnego gimbusa, z którym planowaliśmy wiosenne nasadzenia balkonów, o Pani Józi, co w Warszawie umarła z tęsknoty za swoją wioską.
Bo warto wspominać ludzi dobrych...więc będę, zwłaszcza teraz w listopadzie.

Cicho spadają liście
kołysane listopadowym wiatrem
falują w przestworzach
karmione bladymi promykami słońca
razem z nimi
sfruwają na ziemię
niewypowiedziane słowa miłości
czyjś uścisk dłoni i spojrzenie oczu
zapomniane gesty
które ożywają mgiełką
na wilgotnych powiekach
chciałoby się kogoś objąć
i powiedzieć to samo raz jeszcze
ale krople deszczu
zagłuszają słowa
a może niebo zabiera je w przestworza...