Wspomnienia pachnące bzami i floksami...

Dziękuję za ciepłe przyjęcie wspomnień pachnących akacjami.
Dziś czas na wspomnienia pachnące bzami...bo kolejne święto podkreśla rolę dziadków w życiu wnuków.
Z moimi dziadkami we wspomnieniach jest nieco gorzej. Ojciec Mamy zmarł na 10 lat przed moim urodzeniem, ojciec Taty zmarł gdy miałam 10 lat i widywałam go tylko od święta.
Ale...wczoraj, mój syn Kamil przeczytawszy tekst o mojej Babci, poprosił bym napisała coś o jego Dziadku. Wzruszyłam się bo mój Tato w ogromnym stopniu miał wpływ na wychowanie moich synów.

To właśnie on- Dziadek, a nie Babcia, był z nimi gdy ja szłam do pracy. Konrad miał rok, a Kamil 7 miesięcy, gdy mój Tato kolejno przejmował obowiązki rodzicielskie w godzinach, gdy oboje z Mężem udawaliśmy się każdego dnia do swoich miejsc pracy. Nigdy nie spotkałam mężczyzny bardziej oddanego swoim wnukom niż On.



Jak zgodnie twierdzą Synowie, zmarł wówczas, gdy był im bardzo potrzebny, bo dorastali i tylu rzeczy mógł ich jeszcze nauczyć...


Więc Kamil napisał naprędce krótki tekst o swoim Dziadku, który zamieszczam dziś na dowód, ze Dziadkowie tak samo jak Babcie zasługują na wdzięczną pamięć.

"Do dzisiaj mam z Nim bardzo miłe i żywe wspomnienia. Jako mały chłopiec, zawsze miałem po powrocie ze szkoły, przygotowany ciepły posiłek. Przy okazji dobrej pogody zdarzało się również, że wyjeżdżał po mnie motocyklem. Tym samym, na którym kilka lat później nauczył mnie jeździć zarażając tym samym pasją do jednośladów. Zamiłowanie to nie ustaje po dzień dzisiejszy. Spędzał z nami dużo czasu. Często opowiadał różne żarty, których może w tym momencie nie przytoczę, aczkolwiek zapamiętam je na długo. Gdyby żył to z całą pewnością jeszcze by nam wiele przekazał. Zdarzało się, że mówił niewiele, patrzył gdzieś przed siebie i rozmyślał. Do tej pory nie wiem o czym, być może bał się nieuchronnego losu każdego człowieka. Czasem niektóre sprawy zaprzątały mu głowę, ale i tak miał pogodne usposobienie. Dziś mogę z całą pewnością powiedzieć, że mam z Nim wiele wspólnych cech. Przede wszystkim trzeba wspomnieć, że szalenie kochał swoich najbliższych i gotów był ich w każdej chwili bronić bez żadnego zawahania. Dzisiaj, ponad 11 lat po Jego śmierci, zostały mi liczne wspomnienia i trochę fotografii, które z każdym rokiem przybierają na wartości. 
Tej najważniejszej - sentymentalnej."

Bohater tych wspomnień kochał kwiaty, a najmocniej bzy i floksy, które pieczołowicie podlewał w upalne lata.

Pozostały w naszym ogrodzie. Pielęgnuję je jak wspomnienia. A w okresie kwitnienia zanoszę naręcza na cmentarz.