Wianki z ziół i kwiatów z polskich łąk.

Polskim łąkom się pokłonię nisko,
popatrzę sercem na zielone łany
przy kwiatach stanę i przy trawach blisko
otulę myślą mój świat ukochany.

Ten, co się mieni setek kolorami
i dnia każdego woła do mnie szczerze
słońcem poranka chce się dzielić z nami
dla nas istnieje od zawsze- w to wierzę.

I ciągle się zachwycam tymi obrazami
firletkową burzą o różowej grzywie,
białymi rumiankami i margarytkami
co się sieją same na tej Bożej niwie.

Do jaskrów wzdycham w słonecznej kąpieli, dzwonków fioletowych ciszą rozdzwonionych
do dmuchawców w ulotnej i drżącej bieli
do bławatków szafirem mocno ubarwionych.

I biegnę do maków w nieśmiałym zachwycie
czerwienią pulsujących pośród łanów zboża
co chcą oczarować me dojrzałe życie
myśli i marzenia biegnące w przestworza.

Na dalszą wędrówkę zbieram te widoki
i siły odnawiam, utrwalam nadzieję
na czas gdy przyjdą niepewności mroki
tymi obrazami ja smutki rozwieję...



W oktawę Bożego Ciała święci się wianki z ziół i kwiatów.
Poświęcone zawiesza się nad drzwiami by chroniły dom i ludzi przed pożarem, burzą i wszelkim nieszczęściem.
Takie wianki wiła moja babcia, potem moja mama, a teraz robię to ja.
I pamiętam, że w moich stronach koniecznie w takim wianku musi się znaleźć dzika pietruszka.
To mój wianek z tegorocznej oktawy.

Łąkowe pozdrowienia ślę z kilkoma kadrami, jako że wczesnym rankiem przebywam pieszo część drogi do pracy ( ok. 2 km) po to by nasycić oczy porannymi widokami i posłuchać śpiewu kosów, skowronków i wszelkiego polnego ptactwa. Takie poranki to cuda natury...