Biednych opowieści ciąg dalszy...

Skoro obiecałam, czas dotrzymać słowa, a raczej przelać wspomnienia, których w sercu nie brak...

Kiedy zabrakło jedynej żywicielki Krasuli- okrutnym werdyktem sołtysa wysłanej na mięso dla niemieckich żołnierzy, Dziadkowie zmuszeni byli wysłać swoje małe dzieci na służbę, by same zapracowały przynajmniej na strawę.
Biedne, wiejskie dzieci przywykły do niewygód, przed wojną też brakowało chleba...
Moją mamę wysłano do bogatych gospodarzy, żeby pasła krowy. Mama była drobnym, wychudzonym dzieckiem, a spośród innych zajęć, to okazało się najlżejszym. O czwartej nad ranem ( gospodyni mawiała, że najlepiej paść z rosą) wypędzała krowy, by je wypasać na rowach, wałach i nieużytkach. Boso, po rosie...gdy ranek był chłodny, ogrzewała zziębnięte stopy w świeżym, krowim łajnie...Ale kromka chleba i garnuszek mleka warte były tych poświęceń.

Utrzymać na łańcuchu kilka krów, to był duży wyczyn.
A kiedy krowy zajęły się skubaniem trawy, mała Marysia rozkładała na wale zeszyty i odrabiała zadanie. Uczyła się bardzo dobrze, a matematykę wprost uwielbiała. Dziadkowie nie mieli pieniędzy na zakup przyborów szkolnych, więc Marysia odrabiała zadania również swojej koleżance, która mniej kochała szkołę, ale jej rodzice mieli sklepik, więc za tę usługę przynosiła Marysi nowe zeszyty. Taki mały handel wymienny.

Mama była właścicielką pięknych, długich warkoczy, związanych oczywiście- sznurkiem, bo jak inaczej, skoro sukienka, jedna jedyna, była tak skromna, że wyglądała na papierową.
Pewnego dnia, za wszelkie szkolne umiejętności i wiedzę matematyczną spotkało Marysię wielkie szczęście.

 Kierownik szkoły wysłał mamę do pobliskiego sklepu i zasponsorował jej dwie pary wstążek: czerwone i granatowe.
Radościom nie było końca...

Czy współczesne dzieci mogą sobie wyobrazić tamte czasy?
Wojna rozkręciła się na dobre. Przyszedł czas kopania okopów na rzecz wojsk niemieckich. Dwunastoletnia Marysia jeździła z innymi nad Dunajec i tam w śniegu, ubrana w drewniaki, wyrabiała nieludzką normę, a łopata, większa od niej, za żadne skarby nie chciała rozciąć zamarzniętej ziemi. Jednak groźba śmierci potrafiła dodać sił- resztek sił wątłego dziecka.
Kiedy mama ukończyła siedem klas podstawówki, Pan Kierownik przyszedł z misją do dziadka: Józefie- Majkę trzeba kształcić dalej. Stroskany Józef odmówił, trafiła się posada ekspedientki w wiejskim sklepie, a to było coś, wszak rodzinna chata nie posiadała podłogi i powały, a ktoś musiał na to zapracować.
Patrzę na dzieci, którym rodzice siłą fundują korepetycje...

 A w wiejskiej szkole klasy były łączone.
Jeden nauczyciel w jednej izbie lekcyjnej dyscyplinował ok. 60 uczniów ( a dyscyplinę dzierżył konkretną). Uczniowie z pokorą przyjmowali epitety w stylu: " cielęta, chamy, bejdoki..."
I do dziś wspominają swoich wychowawców z nabożnym szacunkiem.

 Jednym z bardzo mocnych fundamentów wsi była wiara, przekazywana z pokolenia na pokolenie.Taką wiarę przekazała mi moja mama i jej mama, moja babcia Józia.
Odkąd sięgam pamięcią, ta Nowenna towarzyszyła mamie, a to wydanie liczy 78 lat.

 Stary papier, stara cerata na starym stole...
Cenne pamiątki, które towarzyszyły domownikom w ich codziennym życiu...

A skoro mowa o codzienności, to wspomnę o kolejnej potrawie, która często gościła na wiejskim stole. Kapusta gotowana z kiszonej, bo w każdym domu była beczka kiszonej kapusty. Zasmażało się ją mąką zrumienioną na tłuszczu, zagęszczało gotowanymi ziemniakami. Gotuję ją nadal, smakuje wybornie i pachnie zdrowiem, którego wam wszystkim życzę:-)