Zawieszam na choince moje marzenia...

W polskich obchodach Bożego Narodzenia, szczególne miejsce zajmuje Wigilia.
Jest to dzień, z którym wiążą się piękne zwyczaje, a poprzedzają go długotrwałe przygotowania.
Powiadają, że " jaka Wigilia, taki cały rok ", więc ten dzień należy przeżyć w zgodzie, spokoju, bez kłótni i sporów. W mojej miejscowości wierzono, że rodzaj wykonywanych w tym dniu prac będzie się powtarzał przez cały rok. Dobrze jest, gdy do domu zawita w tym dniu pierwszy mężczyzna ( jeśli kobieta, to gorzej:-) Kiedyś, w kątach izb ustawiano całe snopy zboża, a z ich słomy, po wieczerzy skręcano powrósełka i obwiązywano nimi drzewa owocowe " na dobry urodzaj". Do dziś przetrwało sianko kładzione pod obrus, jako przypomnienie faktu, że Maryja powiła Dzieciątko w stajence, a zamiast pieluszek użyła  siana. Wnętrza mieszkań przystrajano niegdyś ozdobami wykonanymi z opłatka. Te lekkie, ażurowe kompozycje wieszano na belkach stropowych, nad wigilijnym stołem, a także na podłaźniczkach. Była to charakterystyczna dla Polski południowej ozdoba świąteczna z zielonych gałęzi i słomy, obwieszona orzechami, jabłkami i wszelkimi ozdobami ręcznie wykonanymi podczas zimowych wieczorów. Wierzono, że podłaźniczka zapewni zgodę w rodzinie, uchroni przed chorobami i zawiścią ( trzeba chyba wrócić do tej tradycji), a dziewczętom zapewni dobre zamążpójście:-)
Dziś nasze mieszkania zdobią choinki, które pojawiły się w Polsce w XIX w, a ów zwyczaj przywędrował z Niemiec. Strojne w ozdoby wykonane własnoręcznie z bibułek, wydmuszek, odziane w ciasteczka, jabłka, orzechy i łakocie, cieszyły dziecięce oczy wyczekujące momentu, gdy będzie można coś z choinki zdjąć:-))))
W polskiej wieczerzy wigilijnej nie może zabraknąć opłatka, a moment dzielenia się nim jest znakiem pojednania, pokoju, miłości i nadaje wieczerzy sakralny charakter. Obyczaj ten nawiązuje do starochrześcijańskich rytuałów dzielenia się eulogami czyli małymi chlebami, które nie zostały zużyte podczas Eucharystii. Zgodnie z tradycją, Wigilia powinna być przygotowana z wszystkiego, co rośnie w polu, sadzie, wodzie, ogrodzie, lesie, a więc z płodów ziemi. W mojej wiosce obowiązkowo musi być postna kapusta z grochem, karp smażony podawany z ziemniakami okraszonymi masełkiem, barszcz z uszkami grzybowymi, pierogi z kapustą, kasza ze śliwkami suszonymi, kompot ze suszu, a reszta może być wg uznania gospodyni...
A po sutej wieczerzy czas na Pasterkę- obowiązkowo, kto tylko może, bieży na tę świąteczną Mszę Św. by razem z pastuszkami i zwierzętami pokłonić się Dzieciątku w tę Świętą Noc...
O Wigilii można pisać całe tomy, ale czas już na życzenia świąteczne...

"...zaprowadź do stajenki, 
leży tam Boży Syn..."

" Anioł pasterzom mówił, 
Bóg się wam dziś narodził..."
Polskim kolędom poświęcę oddzielny post, bo przecież będziemy je śpiewać aż do 2 lutego...

Pogoda za oknem trochę przypomina przedwiośnie, więc hiacynt dobrze się czuje w towarzystwie zimowych ozdób:-)

A rogaliki są dobre na każdą porę...

Zawieszam na choince moje marzenia
okruchy radości, że znów kolejne święta
kładę gipsowego Jezuska na sianku
jak co roku- od lat dotykam miłości
spoglądam oczami dziecka
na mój dawno dorosły świat
nic się nie zmieniło bo serce to samo
więc biorę opłatek
w którym odbija się Betlejemski Cud
i posyłam Wam ciche życzenia
zapisane w języku serc
dziękujących za cud życia każdego dnia
niech pozostaną w każdym 
zakamarku domu i w każdym z Was
bo każdego dnia potrzeba nam siły 
i wiary, i miłości, i nadziei...