Moja wieś na mapie świata ma szczególne miejsce...zakorzenia się bowiem w sercach...

To moja wieś.
Jestem z niej dumna, kocham ją ze wszystkimi niedogodnościami, trudnościami, z jej oddaleniem od świata.
Jej klimat jest niepowtarzalny. Utrwalam więc obrazki dopóki mogę, dla potomnych, dla tych, co dziś takich widoków już nie mają...

Mieszkańcy wioski, w której uczyłam przez 15 lat, urządzili sobie małą przejażdżkę bryczkami zaprzężonymi we własne konie. Miło po tylu latach spotkać ludzi wśród których się pracowało, z którymi dzieliło się kiedyś radości i smutki dnia codziennego.

Tymi bryczkami kiedyś jeździli do kościoła ich przodkowie, zasiadały w nich gospodynie strojne w korale przekazywane z matki na córkę ( w ramach ślubnego wiana).

Korale trzymane były w drewnianych skrzyniach pod haftowanymi w motywy kwiatowe, serwetami.

A po powrocie z kościoła podawano do kawy zbożowej, zabielanej mlekiem takie oto ciasto ( oczywiście przy okazji większych świąt).

I jeszcze parę kadrów piękna, które niestety odchodzi do przeszłości...

 Lubię konie, one sprawiają, że wiejskiego klimatu nie da się z niczym porównać.

Tylko przyroda może konkurować z takimi obrazami.

Jutro rozpoczynamy nowy rok szkolny, więc zbieram piękno z mojej drogi do pracy!

I wraz z dziką różą żegnam wakacje.

A "zaniedbanych komentarzowo" przeze mnie proszę o cierpliwość i wyrozumiałość:-)

Wszystkim Uczącym i Uczącym się życzę pięknego i dobrego kolejnego roku szkolnego:-)