Rok polski.

Nikt nie wie, co przyniesie nadchodzący rok!
Każdy z nas snuje plany, maluje marzeniami kolejne dni...
Nie znamy, nie potrafimy, lecz oczekujemy, wierzymy...

Jednak niektóre wydarzenia i święta są zawsze i są częścią naszego życia.
Kocham Polskę, jej tradycje, historię, przyrodę! I tej prostej miłości chciałabym uczyć tych, których życie stawia na mojej drodze. Żyję już dostatecznie długo by umieć cenić drobne, małe szczęścia.

Pożegnaliśmy Stary Rok!
Chciałam uchwycić trochę tych chwil, ale sztuczne ognie chyba zbyt szybko wypływały z rąk Kamila, albo fotografia jest trudną sztuką:-))))))))

Wiernym Czytelnikom mojego bloga dedykuję wiersz, na cały rok, z nadzieją, że odnajdą w nim, to co piękne! Wiersz będzie długi, bo przecież rok jest długi:-)

W styczniowym śniegu, gdy zawieja sroga,
ze świerków czapy śniegowe zdejmuję,
z Trzema Królami spieszę szukać Boga
i razem z mrozem obrazy maluję
                       nie straszna mi trwoga.
Święta Panienka gromnicę zapala
i w dni lutowe do chorych się spieszy,
w kominku ogień marzenia dopala
może stroskanych i smutnych pocieszy
                      i ja bym chciała życiem się nacieszyć,
W marcu przedwiośnie chłodem swym owiewa,
przez post idziemy w modlitwie, zadumie,
Maryja Panna Magnificat śpiewa
słowa Gabryjela pokornie rozumie
                       drogę wskazuje, by służyć umieć.
Chrystus Zmartwychwstał zawołały dzwony,
bociany brodzą po łąkach zielonych,
kwiecień nas wita starym- pochwalony, 
że wiosnę zsyłasz, ratujesz zgubionych
                         za Papieża Polaka bądź uwielbiony.
Już maj zapachniał wonnymi bzami,
dzieci kapliczki stroją konwaliami,
słowik prześlicznie zawodzi nocami,
Królową Polski wielbimy z matkami
                        za macierzyństwo podzięki składamy.
Czerwiec wśród dzieci słonecznikiem słynie,
słońce ogrzewa uśmiechnięte buzie,
a w Boże Ciało procesja płynie,
Pan Eucharystii zamieszkał w tym ludzie
                      bo wiara silna nigdy nie przeminie.
Lipiec zaprasza w cień drzew lipowych,
wakacje w pełni, pszenica się złoci,
radość maluje się w dzieciakach zdrowych
lato napełnia serca w rytm dobroci
                    do pracy, Boże dodaj sił nowych.
Koniki polne koncertują w trawach,
bo to już sierpień ciepły i dojrzały
echa cudu nad Wisłą kładą się w murawach,
dożynkowe wieńce na Zielną powstały
                    oby serca polskie Ojczyznę kochały.
Pierwszy dzwonek zadzwonił, czas wracać do szkoły
jarzębiny się stroją w korale czerwone,
polskie zboże zamknięte w pękate stodoły,
trudy pracy przed Siewną Maryją złożone
                       pokojem utulone.
Babie lato się kładzie nićmi na pastwisku,
a purpurą las dojrzał, w złoto się odziewa,
Różańcowej Maryi powierzamy wszystko
Ona nasze modlitwy zanosi do nieba
                  październikową nutą świat rozbrzmiewa.
Na mogiły wiatr liście złote rozsypuje,
tak bardzo tęsknimy do tych co w wieczności,
wiara w świętych obcowanie ich brak zastępuje
i dlatego trwamy w tej świętej miłości
                 niech nas ona przed rozpaczą ratuje.
Już śnieg nowy gwiazdkami ogłasza nowinę
i choinki się stroją, z każdym dniem pięknieją,
czas do serca przyjmować Maleńką Dziecinę
oby nowy rok polski przywitać z nadzieją
                nasze serca znów młode i oczy się śmieją.
Roku polski, nasz własny z mojej wioski
znów zawitasz, jak zawsze gorąco czekamy, 
zostań z nami, z wiarą ojców tyś prawdziwie polski
i tak samo od wieków radośnie witany
          w naszą zwykłą codzienność na wieczność wpisany...

A zdjęcia, te najprostsze, będące zwyczajną codziennością niech będą potwierdzeniem mojej fascynacji tym, co ojczyste...