Dawno temu... nie lubiłam deszczu i abstrakcji...

Nie lubiłam deszczu, bo kojarzył mi się z zimnem, smutkiem, zagrożeniem powodzią - słowem wywoływał we mnie złe skojarzenia.
Widać do wszystkiego można dorosnąć, a jeśli czegoś nie mogę zmienić, staram się to zaakceptować.
A deszcz.... może być romantyczny, oczekiwany, jeśli popatrzy się na niego z perspektywy spaceru po ulubionych miejscach z bliską osobą.
Tak też zrobiłam przemierzając uliczki starego Krakowa z moim synem Kamilem.
Deszcz padał, opowiadając swoje historie, a my spędziliśmy  kilka godzin w naszym ulubionym mieście szczęśliwi, że możemy razem przemierzać kolejny fragment życiowych podróży, wspominając, planując i ciesząc się radością zwyczajnego dnia!
Nie zabrałam ze sobą aparatu, ale Kamil wspomógł mnie swoją komórką. Zobaczcie, jaki piękny jest gród Kraka w deszczu....

Sukiennice przeglądają się w kałużach....

Moknie Kościół Mariacki, a w nim oczekuje wierny słuchacz "spraw trudnych i beznadziejnych" - św. Juda Tadeusz - otoczony blaskiem zapalanych przez czcicieli, świeczek...

Para gołąbków kontynuuje pogawędkę pod oknem cafe...

"Coś się zaczyna, coś się kończy". Tak właśnie stało się z Empikiem zlokalizowanym na krakowskim Rynku, który funkcjonował tam od dobrych kilkunastu lat... Była to w zasadzie jedyna taka placówka w tej części Krakowa, gdzie można było kupić dobrą książkę, płytę z muzyką czy filmem albo po prostu gazetę (oczywiście jak dla mnie - coś z branży motoryzacyjnej), a także wiele innych artykułów. Zbiór był naprawdę bogaty. Szkoda. Tymczasem czekamy co przyniesie przyszłość, a ściśle mówiąc jaki szyld zostanie umieszczony na drzwiach jednej z kamienic Rynku Głównego.
                                                                                                                                Kamil

No to już lubię deszcz i lubię też abstrakcje.
Prezentowane poniżej,  namalowałam dla pewnej młodej pary, jako prezent zamówiony przez ich mamę.
Cykl obrazów do których przynależy jeszcze pióro prezentowane we wcześniejszych postach, nazwałam "ulotność chwili", bowiem każda chwila w życiu jest inna i żadna się nie powtórzy...

I w tym deszczowo - letnim nastroju życzę Czytelnikom wiele "codziennego piękna".