Na efekty trzeba poczekać:-)

Był sobie raz ogródek, a w ogródku rósł rabarbar, a w szafce leżał kisiel, a w kuchni był piekarnik, a gospodyni marzyło się coś słodkiego...
I tak zaczyna się bajka o rabarbarowym cieście.
Otóż gospodyni- łasuch niepoprawny, usprawiedliwiając się przed sobą, postanowiła ściąć rabarbarowe liście, które zasłaniały młode rudbekie.

Niepodobna ściąć same liście, bo łodygi były wyborne. Gospodyni kompotu nie lubi, więc postanowiła zrobić ciasto, najprostsze w świecie, o rodowodzie starszym niż sama gospodyni.

I poszło w ruch: 70 dag mąki, 5 żółtek, pół szklanki cukru, 3 łyżeczki proszku, 3 łyżeczki mąki ziemniaczanej oraz 1i 1/2 kostki margaryny. Szybko zagniecione ciasto samo w połowie wskoczyło do blaszki, a w połowie wskoczyło do zamrażarki, a rabarbar prawie sam się obrał i pokroił ( sam z pomocą noża w ręku gospodarza:-)
Mikser sam ubił pianę z 5 białek, szklanki cukru i znalezionego w szafce kisielu truskawkowego,
Teraz gospodyni wyłożyła rabarbar na ciasto, posypała czterema łyżkami cukru, na to wyłożyła różową pianę i starła drugą połowę ciasta, które już wyskoczyło z zamrażarki.

Owo cudeńko piekło się przez godzinę, a potem samo się rozpływało w ustach.
Zobaczcie, jakie to proste, wszystko robi się samo:-) Tłuszczyk też odkłada się sam:-)

Całkiem inaczej ma się rzecz z obrazem.
Gospodyni ścinając rabarbar ubolewała nad słabiutko kwitnącym bzem, a że z ubolewania bez nie zakwitł mocniej, postanowiła namalować taki, jaki był w ubiegłym roku.
I tu już nic nie było samo, bo obrazy olejne rodzą się w trudach i brudach:-)
Nawet przy wielkim uważaniu, ręce i paznokcie stają się wielobarwne, a i na posadzce coś można znaleźć...
Gospodyni pomyślała, że zawsze prezentuje Wam efekt finalny, a przecież do finału daleka droga, co można zobaczyć na blogach pań krzyżykujących.
No to czas zobaczyć te zmagania z farbą, wizją, czasem i ograniczonymi możliwościami.
Jak widzicie gospodyni się nie nudzi i Wam poleca szeroki wachlarz robótek:-)

Mozolnie, krok po kroku, pędzel po pędzlu:-)

To nie koniec, trzeba jeszcze dużo popracować, ale dziś prezentuję obraz w trakcie malowania, wszak dzień św. Stanisława, a mój Tato Stanisław kochał bzy...i swoich bliskich...